Entretjung - von Jack Thiessen

Mett de Entretjung haud wie Menniste daut aul emma seea drock. Etj uck. "Enn eenem Uagenbletj," gruld ons ons breedajemeendscha Leahra Peeta Rampel enn Jrienthol enn, "send jie mett mie toop wajch, wajch nohm Himmel opptoo, wann jie enne Seel verhäa Rosmack jehoole habe. Enn wann nijch, sett Jie fe Tiet enn Eewijchtjeit wiedahans hia unje bett aum Nowel em sindjen Schmata," säd'a noch hinjeraun.

Auls Brooda mußt Rampel soo waut eajentlijch goot weete, wiels "So geschehen in Kronsweide" von Piet Kloße vetalt jeneiw, woo daut mett de Breeda enn de Entretjung ver hundatveatijch Joah ver sijch jintjch.

Oba wiels daut mol wada soo auls measchtens, wann daut mett soohne Offenbarungshelde aulatoop schratjlijch schrohts jintjch, vetalle de Breeda nijch jearn von disse Sementocha. (Uck de Zeije Jehovahs jäwe daut nijch jearn too, wann de Sproak vom leewen Gott mol wada von äahre jewaultje Bibelexperts faulsch vestohne waut; em Derjchschnett jiedet dredde Joah, enn see noch emma hiea manke Midje enn Blott bett aune Luj wieda piljre motte).

Oba soo wear'ett, vetalt Kloße mootijch: Een Brooda-Predja mett siene fresche Jemeend jintjch bie Nacht enn Näwel vonne Molosch noh China opptoo, wiels doa opp eenem Boajch, wudd ahn de Harr traffe, enn dann wudd daut en eenem Nu, huppupp aum feften Juni nohm Himmel steil noppgohne. Aulsoo, soo auls de Dietsche saje: mol wada eene Extraworscht fe dee heilje Breeda. Soo haud de leewa Gott dem Predja daut jeneiw vesproake.

Oba de leewa Gott lat sijch measchtens kratjcht soo onjearn väasaje auls de Mensche, enn soo leeht Hee, stalt junt daut mol väa, daut tweemol betjeade, enn biblisch jedeepte mennische Pack doa eenfach sette. De Predja säd, siene holde Schar sull sijch de Schooh enn Stremp uttratjche, dann wudd daut leijchta noh Bowe gohne, oba de leewa Gott schluhd noch emma. Aum neajchsten Dach säd de Predja, see sulle sijch dann uck noch too Erleijchterung aulatoop de Betjze aufstreepe, oba donn jintjch daut uck fuats wild too, soo's daut bie noaktje Mensche measchtens schwind mood woat. Oba wiels sogoa etj nu aul root omme Uahre woa, schloh etj väa, jie lese Klosses sien Buak selwst.

Jenuag: dee Jemeend, disse meijeenje Heltablessa, sett doa noch emma medden enn China, oppem Boajch, drift weinijch Missjoon, at aul meachtens jäle Tjieltje, red oba noch emma measchtens schmock molotschnajet Plautdietsch, heat eena saje, während etj aundret toodoohne hab, soo auls junt miene Jeschijcht vonne ajchte Entretjung too vetalle.

Enn dee kaum soo: mien oola Swaut, Waulta Krus, uck Skoromokh jenannt, enn etj haude daut aul lang soo schwoa, oba soo schwoa mett ons Seelenheil jehaut. Wie haude daut schwoa, oba daut mott soo; wie Menniste habe een extra Tjriez too droage, enn daut word wie aum eajnen Lief enn. Ons Wajch wea lang, enn steenrijch, enn diesta, enn wie haude oppem enneren Läwenswajch meea Holtstjebatjch aum Lief, auls Schopsbatjch Fleesch em Buck, enn meea Triebsaul auls Jreewe em Miagrope. Enn uck vonne Gnautz aune Seel kunn wie een biebelditjchet Buak schriewe.

Wie haude aul den measchten Läwensluxus aufjelajcht, kratjcht soo auls ons de Bibel väasajcht daut'et mott, onse Frulied weare ons aul lenjst derjchjegohne, wiels wie ahn nijch meea Unjaratjch mett Spetze jenne kunne, enn äahre Lackschooh weare uck soo vebuhlt, daut see dee enne Tjoatjch emma unja äahre lange Ratj vesteatje musste. Die Liebe höret nimmer auf, steiht enne Bibel, enn daut mach uck senne, oba see lat doch ernoa noh, wann Frulied äah Frostschaup hollbuckijch woat. Enn wann eena dann noch Yerba Mate staut Koffe oppdesche mott, gohne eenem dann doch uck mennische Frumensche derjch. Enn bloß de Hunj bliewe Tus.

Oba Skoromokh enn etj piljade wieda; wie sochte daut Seelenheil.

Jie tjanne dee Jeschijcht von dem Bua, dee sienem Esel daut Fräte aufwanne wull. Enn daut haud ahm uck meist jejletjcht, bloß daut de Esel een Dach verrem Sieg tjrepiead. Wie weare nu, kratjcht soo, soo meea gaunz aum Enj.

Oba donn beijcht wie toojlitjch, enn wiels wie aul soohne hollbuckje Uage biem Yerba jetjräaje haude, wann wie biem Schachspäle ons vonne Bibel vetalde, enn dee von aule Kaunte enn Siede betrachte deede, enn wie doabie soo weinijch toom Hette haude auls de Iesboare, saut wie enne Burrsteewle enn puste ons de Henj woam, auls wie mett eenmol enn toojlitjch toogauwe, daut wie dochwoll endlijch noch de latzte mennische Krankheit auflaje musste.

Enn daut deed wie dann aum latzten Owent omzajcht enn dann toojlitjch.

Waulta haud noch omme dartijch Dusend Dolah unjrem hinjaschten Tjesse enn siene vebruckte Koah bute wietauf em Struck vestoake, enn etj noch mol daut Doppelde unjrem toojenoagelden Zetjreetedatjzel bute aunjebackt.

Aum näjchsten Dach biem Schemmawoare nauhm wie daut Jeld, jinje noh Kola, gauwe daut Jeld de Indiauna, jinje wieda noh de Tjoatj (Barjchthola weare daut, soo läjch wie jerutscht), malde ons auf, enn weare frie. Frie.

Wie tjitjchte ons zeowents biem Schachspell aun, enn etj saj: "Waulta, woo sitt'et Die mett eenmol soo aundasch, soo seea sindagsch?"

"Daut Du noch froage mottst, Ivan," lacht'a, "Wie send je entretjcht!"


© 2007 Jack Thiessen