dee Jrind send opensejchtlijch: disse tjliene Jeschijcht tjenne eajentlijch bloos kanadische Menniste vestohne, wiels bloos wie haude, jleew etj, een Robin Hood Bild opp onse Mehlsatj.
Auls etj tjlien wea vetald een junga, seea oppjewatjchta Frind, Kauspasch Hein mie mol eene Jeschijcht von Jungess, dee eascht noh School kaume auls Robin Hood siene Mehlsatjch too Hamde jemoakt worde.
Etj word disse Jeschijcht, dee mie meist biblisch vaeakaum nijch loos. Wijchtja noch: etj word uck Hein Kauspa enn seine himmlische Gow auls Jeschijchta-Vetalla nijch loos.
Woa Hein oppduckt, laewt daut Oole Testament enn daut Mennonitentum mett lostje plautdietsche Jeschijchte bett vondoag opp.
Etj bedank mie bie Die, Hein!
Wann Onsaeena auls Tjind eenen Boom sach, voll eenem fuats daut Kilmersche Jedicht bie, daut eenjefäah so jeschräwe steiht:
Jedijchta kunne de Mensche soo pausse...
Oba bloß ons Voda em Himmel, leet Beemtjess wausse.
Enn eena wundad sich; ooda, wann soo een Boom dann endlijch noh eenem langen Winta sijch em Farjoah mett eemol zemorjess sindagsch auntrock, jleppt eenem sogoa een "Dankscheen Voda" rüt. Donn, nijch lang nodem de Mensch daut Papiea ütfung, sach hee fuats veatig Doose ooda meea papiene Schneppeldeatje, wann'a eenen Boom sach. Enn sesst woll uck nijch väl waut meea.
De easchte Schneppeldeatja entdatjcht, weens soo head etj saje, Robin Hood. Eascht leet hee een poah Hundat Satj neie, enn dee felld hee mett Mehl opp, enn brocht dee bie de Mensche bett verre Däah. Haud Mutta daut Mehl too Enj jebackt, nauhm see den Sack, flerrd den op, beschneet een bät den Raund, beneid den Soom, enn muak schmocke Schneppeldeatje doavon. Enn wann opp soohn Duaktje noch een Bild von Robin Hood siene kromme, jreene Hootfada stund, freid sijch de menschliche Näs besondasch. Sogoa Regina Elisabeth äah Schnoweltje word mett soohn Robin Hood jeputzt enn dann word daut Schneppelduaktje wada unja äah Tjestje emm Buckingham Palace jeschowe.
Woa oba de easchte Schneppeldeatja ennjefuppat worde, wea bie Friedrich dem Grooten. Hee hild een bät opp fraunzeesische Manneare. Enn daut heet, siene Soldohte durwe nijch meea irjendwoa enn wille Hundat nennschnüwe, noh de Melodie: eascht een Näsloch aunjewintjelt enn daut aundre mett dem Düme - oba mau von büte - toostoppe, dann püste, enn dann kaum de aundre Halft aune Reaj. Eefach den Onroht enne Wille Hundat nennbloße. Dann weschte sijch de Mensche, oba measchtens de Soldohte, daut feichte Äwabliewsel mett de Meiw auf, enn mescheade erleichtat wieda. Aulso muak Friedrich dee Groota mett eene tweedüsend-joasche Tradition een Enj. De Wille Hundat haud jäjen Robin Hood enn siene Mehlsatj veloare.
Friedrich dee Grooten (soo jenannt, wiels hee mau een tjliena Tjeadel wea, oba, meist soo's de mennische Happnasch, eene huage Stearn volla Vestaund enn musikalische Jedanke haud), wea opp den Schneppelduak-Jedanke jekohme, wiels siene Soldohte haude sijch uck aulnoch foaken mette Meiw de Näs jewescht. Enn waut deed'a dann? Hee leeht aun aule Rockmeiwe aune Uniforms eene Reaj Tjneep aunneie, daut de Soldohte sijch metteenst aune Tjneep de Näs rubbelde. "Ahha!" dochte see sijch dann, enn foote fuats noh een Robin Hood Lunz enn weschte sijch schmock, oatijch daut Nästje von nü aun. Oh joh, daut etj weet, daut Friedrich dee Groota Soldohte haud, ess je doch gaunz kloa. Woa Menniste send, jefft'et hanenwada Kaublarie, enn woa'rett Kaublarie jefft, motte Soldohte senne, doamett wie Mennos ons enn Fräd jachte tjenne.
Soo's bie aule menschliche Entdatjunge, jintj'ett dann uck mett dem Schneppelduak. Twee Wäatj lohta nohdem de Rotzkoddasch mood jeworde weare, gauf'ett aul dartijch Sorte doavon, eent strauma aus daut aundre. De measchte weare noh de Robin Hoodsche Oat: witt mett eene roode, kromme Vada doabowe, eenjefäah sass Zoll bie acht, üt Boomwoll, während wada aundre oppem Duak een Roostje ütneide.
Wie Menniste haude bloß dunkle Schneppeldeatja; fein ütjeneiht stund doabowe entweda: "Friese" ooda "Flaume." Enn noch eent: dee durwe nijch ütjelieht woare, wiels eena haud de Näs nich aulewäje nenntoosteatje.
Auls wie dann noh Rußlaund kaume, haud wie fuats aula eene gaunz niee Sort Schneppeldeajte: witt mett een riepet Arbüstje doabowe. Weens soo haud wie daut enne Ooltkolonie. Enne Molotsch haude se een bät schmockere, feinere, enn aunstaut eene Arbüs stund doa oppem Schneppelduak een tjliena, nietelja Tweeback.
Toom Sinndach haude de Ooltkolniea eene noch nich aunjeschnädne Arbüs, enn de Molotschna haude eenen tjlanderen, bescheideren Eenback oppem Schneppelduak.
De easchte Tiet enn Kanada kaume de Schneppeldeatja wada een bät üte Mood, wiels Robin Hood noch nijch aunjekohme wea. Oba hee leet nich lang opp sijch sieme, enn boold jintj daut uck hiea loos, enn wie Mensche worde väanehm. Sogoa bie Rubelditje, weens soo säd Hilbraundts Hermaun, haude de Schnoddahoakess nü aundret toodoohne, enn de Schneppeldeajte weifelde üte Fuppe.
Daut Kapitel kaum too Rüh.
Onse Nohbasche haud de parkinsche Krankheit, enn see flautad emma soo schlemm, daut eena daut seea, seea jaumad, wiels see wea eene feine, väanehme Frü. Wiense kaume aul noch foaken enn eenem stotschen Demokraut noh ons, enn wanneea see uck kaume, gauf daut emma een Mettbrinjsel. Joh, nijch bloß daut: wann Taunte Wiensche kaum, wea daut sogoa aum Dinjsdach soo een bät sinndagsch. Krankheit enn Trüa...see weare ütjelohte, enn haude väl too vetalle, enn noch meea too lache. Wiense weare Molotschna, oba see weare mennische Mensche, von de baste Sort. Sogoa wann see stell weare, haude see eene interessaunte Jeschijcht vom Läwe too vetalle. Oh joh, oppjeriemt sach'ett Taunte Wiensche emma, enn see haud uck emma een witt'et Schneppelduak enne Henj, woamett see sich onaufallijch aun äah huagdietschet Mültje too schaufe muak.
Daut jintj Joahrelang soo, enn eena freid sijch, enn jaumad sijch aufwatjselnd enn toojlitj. Jiedes Mol.
Donn word see eefach too meed, enn donn läd see sich Enj Mai aune Veareveatijch dohl enn bleef lidje.
Auls Onkel Wiens noh ons mett de Enlohdung toom Bejrafnis kaum, gauf miene Mutta ahm een tjlienet Packtje mett.
Oppem Bejrafnis biem Soatj muak Onkel Wiens daut Packtje op enn doabenne weare twee schlockwitte Schneppeldeatja. Nohm Aufdanke oppem Tjoatjhoff, kaum Onkel Wiens noh ons Foatijch enn säd: "Thiessche, etj wull mie noch extra bie die fe de Schneppeldeatja bedanke; dee send soo fein, daut sijch daut dann doch een bätje leichta hiele lat."