AUN LEON WERTH
Leewe Tjinja! Hoolt mie daut too Good, daut etj dit Buak eenem Erwossenen too eajen. Etj hab dofäa eenen earnsten Grund: hee ess de basta Frind, den etj enne Welt hab. Oba doafäa jefft'et noch eenen aundren Grund: dis Erwossena vesteiht aules, sogoa Beatja äwa Tjinja. Etj hab noch eenen dredden Grund: hee wohnt enn Frankreich, enn doa hungat ahm, enn ahm ess kolt. Uck mott hee een bätje oppjeheitat woare. Wann disse Jrind nijch jenuag send, woa etj dit Buak dem Tjind, ut dem hee erwosse ess, too eajne. Aule Erwossene weare je too eene Tiet Tjinja--wann uck de measchte sijch daut nijch meea dentje tjenne. Enn doawäajen vebäta etj miene Tooeajnung:
AUN LEON WERTH
Auls hee noch een tjliena Butzat wea
Eenmol auls etj sass Joah oolt wea sach etj een straumet Bild en eenem Buak, daut Woahre Jeschijchte vonne Natua heet; daut Buak beschreef den Uawoold. Daut Bild wees eene groote Warjschlang enn woo see een Tiea oppschluckt. Hiea ess eene Kopie von dem Bild.
Enn dem Buak stund jeschräwe: "Disse Oat Warjschlang schluckt äah Opfa gaunz opp, ohne too keiwe. Enn dann tjenne see sijch nijch beweaje, enn see schlope dann sass Moonat biem vedeiwe."
Etj docht äwa daut Beläwnis emm Djungel seea deep noh. Noh eenje Oabeit toom Thema mett eene Tuschbliefada jletjcht mie mien easchtet Bild. Mien Bild Numma Eent. Daut sach soo auls ditt:
Etj wees mien Meistastetjch eenje Erwossene, enn fruag ahn, auls see ve mien Bild Angst haude.
Oba see säde bloß: "Angst habe? Woaromm sull eena ve eenen Hoot Angst habe?"
Mien Bild wea nijch een Bild von eenem Hoot. Daut Bild wea von eene Warjschlang, enn woo see eenen Elephaunt vedeiwd. Oba wiels dee Erwossene daut nijch vestohne kunne, mohld etj noch een aundret Bild: Etj mohld daut Bennaschte von dee Warjschlang, doamett de Erwossene daut dietlijch seehne kunne. Eena mott ahn emma aules ertjläre. Mien tweedet Bild sach'et soo auls dit:
Dee Erwossene gauwe mie ditmol too Auntwuat, etj sull miene Mohlarie von dee Warjschlang, von benne ooda von bute, too Sied laje enn mie leewa mett Geograuphie, Jeschijchte, Räatjne enn Grammatik beschaftje. Enn daut ess je dann woaromm etj mett sass Joah, miene bleajende Tookunft auls Mohla, enstald. Mie wea de Moot wäjen miene Bilda Numma Eent enn Numma Twee veschorrt. Erwossene vestohne niemols waut von sijch selwst, enn de Tjinja woare meed ahn emma enn aules dietlijch too moake.
Donn socht etj mie eenen aundren Beroop ut, enn leahd Loftschäp too fleaje. Etj sie een bät äwa aule Deele vonne Welt jefloage, enn daut stemmt, daut Geograuphie mie too nutze kaum. Etj bruck bloß eenmol hantootjitje, omm China von Arizona too unjascheede. Wann eena sijch de Nacht vebiestat, ess soohn Weete von nutze.
Enn mienem Läwe hab etj väl mett seea väl Mensche too doohne jehaut, enn dee haude sijch mett wijchtje Dinja befoht. Etj hab väl enn lang mett erwossene Mensche too doohne jehaut. Etj hab ahn von dijchtbie erläwt. Enn daut haft miene Meenung äwa ahn nijch jebätat.
Wann etj mett eenem too doohne haud, dee mie kloasejchtijch väakaum, wees etj ahn mien Bild Numma Eent, woohnt etj emma jehoole hab. Soo wull etj utfinje, auls diss Mensch wertjlijch waut earnstet vestund. Oba, kratjcht eendoont wea daut uck wea, auls hee ooda see, etj tjreajch emma too Auntwuat:
"Daut ess een Hoot."
Dann räd etj mett soohn Mensch niemols meea äwa Warjschlange, ooda Uaweela, ooda Stearns. Etj musst mie opp den Boddem von soohne Mensche rauflohte. Etj räd too ahn vom Koatespell soo auls Bridge, ooda von Golf, ooda Polititj, ooda Schlippse. Enn dann freide sijch de Erwossene, daut see soohnen veninftjen Mensch jetroffe haude.
Soo läwd etj mien Läwe auleen, ohne daut etj mett irjendwem räde kunn, bett etj een Onjletj mett mienem Loftschepp in dee Sahara Wieste sass Joah tridj haud. Irjendwaut wea enn mien Motooah twei jegohne. Wiels etj tjeen Mechanika enn uck tjeene Passazheare mett haud, musst etj mie doaraun schetjche, dee Maschien gaunz auleen trajcht too moake. Fe mie wea daut eene Froag von Läwe ooda Doot: etj haud mau affens jenuag Wota, om eene Wäatj väatoohoole.
De easchte Nacht läd etj mie toom schlope em Saund han, dusend Miel von näajchsten Mensch auf. Etj wea dolla auleen auls een schepsbrijchaja Seemaun opp eene Lautelomm medden oppem Ozean. Enn doawäjen kaun eena sijch miene groote Äwarauschung noch bäta väastalle auls biem Sonneoppgang etj von eene sondaboare fiene Stemm oppjewatjcht word. Dee säd:
"Doaf etj bedde, daut du mie een Schop mohlst!"
"Waut!"
"Mohl mie een Schop!"
"Etj sprung opp, gaunz vebleft. Etj plintjad oajch mette Uage. Etj tjitjcht mie väasejchtijch om. Enn donn sach etj eenen butajeweehneljen tjlienen Mensch, dee mie seea earnst unjasocht. Hiea tjenn jie daut baste Petrett seehne, woohnt etj nohäa von ahm jemohlt hab. Oba mien Bild sitt'ett lang nijch soo schmock auls'et daut Menschtje enn Wertjlijchtjeit sach.
"Hiea tjenn je daut baste Petrett von ahm seehne, woohnt etj von ahm nohäa jemohlt hab."
Oba daut ess nijch miene Schuld. Dee Erwossene nauhme mie den Moot aum Mohle auls etj sass Joah oolt wea, enn etj hab niemols jeleaht irjendwaut too mohle buta Warjschlange von bute enn Warjschlange von benne.
Enn nu tjitjcht etj mie dissen platzlijchen Sondalintj aun, enn mie folle de Uage meist utem Kopp fe luta Äwarauschung. Vejät nijch, daut etj dusend Miel von irjendeene bewohnde Jäajend raufjetjeiwelt wea. Oba mien tjlienet Tjeadeltje schiend doa mankem Saund goanijch vebiestat too senne, uck wea ahm nijch dieslijch vonne Meedijchtjeit, ooda Hunga, ooda Darscht, ooda Angst. Ahm sach eena daut eenfach nijch aun, daut daut een Tjind medde von eene Wieste vebiestat wea, dusend Miel von irjendeene menschlijche Behusung. Auls etj schliesslijch räde kunn, säd etj too ahm:
"Oba-- waut deist du hiea?"
Enn aus hee mie endlijch Auntwuat gauf, wadahold hee sijch seea langsom, soo auls wann hee von waut seea wijchtjet räd:
"Wann etj bedde doaf--mohl mie bitte een Schop..."
Wann een Jeheemnis eenem meist unjanehme well, doaf eena nijch onjehuarsom senne. Soo aupeldwautsch auls mie daut uck väakaum, dusend Miel von irjendeene menschlijche Behusung enn enn Doodesjefoah, nauhm etj ut miene Fupp een Boage Papiea enn miene Tintefada. Oba donn foll mie bie, daut mien Leahre measchtens mett Geograuphie, Jeschijchte, Räatjne enn Grammatik toodoohne jehaut haud, enn etj säd too daut tjliene Tjeadeltje (etj wea sogoa een bät vedrisslijch doabie), daut etj nijch too mohle vestund. Hee säd doatoo bloß:
"Daut schot nuscht. Mohl mie een Schop..."
Oba etj haud noch niemols een Schop jemohlt. Enn doawäjen mohld etj eent vonne twee Bilda, woohne etj aul soo foaken jemohlt haud. Daut wea daut vonne Warjschlang von bute. Enn daut äwarauscht mie too heare, daut dee Tjliena daut Bild soo auls dit bejreest:
"Nä, nä, nä! Etj well tjeen Elephaunt enn eene Warjschlang benne. Eene Warjschlang ess een seea jefährlijchet Tiea, enn een Elephaunt ess seea onbeholpe. Woa etj Tus sie, ess aules seea tjlien. Waut etj bruck ess een Schop. Mohl mie een Schop."
Donn mohld etj ahm een Bild.
Hee betjitjcht sijch daut seea kratjcht, enn säd:
"Nä. Dit Schop ess aul seea schaubijch. Moak mie een aundret."
Donn mohld etj een aundret.
Mien Frind schmustad lieseltjess, enn een bät nohsejchtijch.
"Daut sitst Du doch uck sewlst," säd hee, "daut dit nijch een Schop ess. Dit ess een Bock. Dee haft je Heahna."
Donn mohld etj daut Gaunze noch eenmol.
Oba uck daut veschmeet hee, kratjcht soo auls de aundre.
"Dit ess too oolt. Etj well een Schop, waut noch lang läwe woat."
Nu wea miene Jeduld too Enj, wiels etj mie spoode musst, den Motooah utenaunda too nehme. Dann tjritseld etj dit Bild.
Enn doatoo gauf etj ahm eene Ertjlärung.
"Dit ess bloß sien Kauste. Daut Schop, woohnt Du wullst, ess doabenne."
Etj wea seea äwarauscht auls een Lijcht äwa daut Jesejcht von mienem Rejchta trock:
"Daut ess kratjcht soo, auls etj daut wull! Meenst du, daut daut Schop väl Grauss habe woare mott?"
"Woaromm?"
"Wiels woa etj wohn, es aules seea tjlien..."
"Doa woat bestemmt jenuach Grauss fe daut senne," säd etj. Daut ess een seea tjlienet Schop, woohnt etj die jejäwt hab."
Hee buach sien Kopp äwa daut Bild:
"Nijch soo tjlien daut--Tjitjch! Hee ess enjeschlope..."
Enn soo kaum daut, woo etj mett dem tjlienen Prinz bekaunt word.
Daut diead mie een langet Stoot, eea etj doahinja kaum, woa hee häakaum. Dee tjliena Prinz, dee mie soo väle Froage stald, kaum mie soo väa, head niemols, woohne etj ahm stald. Etj word aules enn, endem eenje Weada, derjch Toofaul faule jelohte, mie aules dietlijch muake.
Daut easchte Mol auls hee mien Loftschepp sach, toom Biespell (etj woa daut Loftschepp nijch mohle; daut ess mie too komplizeat), fruag hee mie:
"Waut ess daut fe een Dintj?"
"Daut ess nijch een Dintj. Daut flijcht. Daut ess een Loftschepp. Daut ess mien Loftschepp."
Enn etj wea stolt doaropp, daut hee nu leahd, daut etj fleaje kunn.
Hee vemuld sijch dann:
"Waut! Du best vom Himmel jefolle?"
"Joh," säd etj bescheide.
"Oh! Daut ess oba spoßijch!"
Enn donn fong dee tjliena Prinz aun loos too brädre, enn daut oajad mie seea. Etj well, daut de Mensche miene Onjletjcha earnst nehme.
Donn säd hee doatoo:
"Aulsoo tjemmst uck du vom Himmel! Woohnt ess dien Plauneet?"
En dem Uagenbletjch tjreajch etj een Lijchtstrohl von dem onjeheiren Jeheemnis von siene Jäjenwoat too seehne; enn etj fruag ahm kort:
"Tjemmst du von eenem aundren Plauneet?"
Oba hee gauf mie tjeene Auntwuat. Hee scheddakoppt een bät, ohne siene Uage von mien Loftschepp too nehme:
"Daut ess soo, daut du doamett nijch von seea wiet häa jekohme best..."
Enn donn word hee lang seea bedajchtijch.
Donn nauhm hee mien Schop ute Fupp, enn hee vesentjcht sijch deep enn Jedanke äwa sien Schautz.
Eena kaun sijch dochwoll väastalle, woo miene Nieschia derjch disse haulwe Vetrulijchtjeit äwa den "aundren Plauneet" aunjestetjcht wea. Etj strenjd mie aulso seea aun, om meea äwa daut Thema uttoofinje.
"Mien tjliena Tjeadel, woa tjemmst du häa? Woa ess daut 'woa etj wohn' woavon du rädst? Woa wellst du diene Schop hannehme?"
Noh een bedajchtjet Stootje, gauf hee Auntwuat:
"Daut Goode aun dem Kauste, woohnen See mie gauwe, ess daut hee de Nacht daut auls Hus brucke kaun."
"Daut ess soo. Enn wann du schmock best, woa etj die uck een Stetjch Schnua jäwe, doamett du ahm den Dach äwa aunbinje kaunst, enn uck een Post, aun dem du ahm aunbinje kaunst." Oba dee tjliena Prinz vefeahd sijch äwa dit Aunjebott.
"Ahm aunbinje? Waut ess daut fe eene sondaboare Idee!"
"Oba wann du ahm nijch aunbinje woascht," säd etj, "woat hee irjendwoahan rommdriewe enn sijch vebiestre."
Mien Frind brädad wada loos:
"Oba woa meene See wudd hee hangohne?"
"Irjendwoahan. Eenfach jlitjch wajch."
"Daut ess eendoohnt. Woa etj wohn, ess aules soo tjlien!"
Enn met vleijcht een Tucks Trurijchtjeit, meend hee noch:
"Jlitjch väare wajch, tjeena kaun seea wiet gohne..."
Dee tjliena Prinz opp dem Plauneet B-612
Etj haud aulso noch eene tweede Tautsach von groote Wijchtijchtjeit jelead: enn daut wea, daut dee Plauneet, von dem dee tjliena Prinz kaum, mau weinijch jrata auls een Hus wea.
Oba daut wea mie tjeene groote Äwarauschung. Etj wisst seea goot, daut, buta dee groote Plauneete --soo auls de Ead, Jupiter, Mars, Venus-- den wie aula Nohmes jejäwt habe, jefft daut noch hundada aundre, von den eenje soo tjlien send, daut eena dee meist nijchmol derjch een Teleskoop ooda Spektiew seehne kaun. Wann een Stearntjitjcha eenen von soohne Sort entdatjcht, jefft hee dem nijch eenmol een Nohme, bloß eene Numma. Toom Biespell kunn hee soohnen, "Plauneet 325" nanne.
Etj twiewel earnsthauft, auls dee Plauneet, von dem dee tjliena Prinz kaum, auls Plauneet B-612 bekaunt ess.
Dis Plauneet ess mau eenmol derjch een Teleskoop jeseehne worde. Daut wea een turtjscha Stearntjitja aune 1909.
Aus hee dee Entdatjchung muak, haud dee Stearntjitja dem Internationalen Stearntjitja Kongress aules seea schwungvoll väajestallt. Oba hee druach eene turtjsche Mondua enn soo jleewd ahm tjeena, waut hee vetald.
Soo send de erwossene Mensche.
Toom Jletjch fe den Roop von dem Plauneet B-612 gauf een turtjscha Diktator een seea schoapet Jesatz rut, daut siene Birja sijch aula europäisch auntootratjche haude; wea jäjen daut Jesatz vestad, kunn mett dee Doodesstrof rätjne. Aulso druag dee Stearntjitja aune 1920 wada siene Entdatjchung väa, oba dit Mol wea hee doabie elegaunt enn straum aunjetrocke. Enn dit Mol nauhme se aula sien Berejcht aun.
Wann etj junt disse Eenzelheite von dem Plauneet vetald hab, enn Junt uck dem siene Numma jejäwt hab, dann es daut wäjne erwossene Mensche enn ähre Dentjesoat. Erwossene Mensche jleijche Ziffre enn Zohle. Wann du ahn vetalst, daut du eenen nieen Frind tjanne jeleaht hast, dann froage see niemols wesentlijche Sache äwa dem. See froage dann niemols: "Woo heat sijch siene Stemm? Waut fe Spells spält dee jearn? Saumelt hee Flottasch?" Aunstaut boasche se eenem aun: "Woo oolt ess hee? Woo väl Breeda haft hee? Wooväl wajcht hee? Wooväl Jeld vedeent sien Voda?" Bloß von soohne Sache enn Zohle jleewe see äwa ahm waut jeleaht too habe.
Wann du too dee Erwossene saje wudst: "Etj sach een schmocket Hus von roosane Teajle jebut mett Ommeraunje aune Fenstasch enn Duwe oppem Dack," wudde see tjeene Idee von dem Hus habe. Du wudst ahn saje motte: " Etj sach een Hus, enn daut kost $200,000." Dann wudde se loostjreie: "Oh, daut ess oba een schmocket Hus!"
Kratjcht soo, kunnst du too ahn saje: "Dee Bewiess, daut'et den tjlienen Prinz jefft, ess daut hee leeftolijch ess, daut hee lacht, enn daut hee een Schop socht. Wann irjendwäa een Schop well, ess daut een Bewiess, daut'et ahm jefft." Enn waut wudd die daut nutze ahn soowaut too saje? See wudde bloß een bät de Schullre vetratje, enn die soo auls een Tjind behaundle. Oba wann du ahn saje wuddst: "Dee Plauneet, von dem hee kaum ess de Plauneet Numma B-612," dann wudde see äwazeijcht senne, enn die mett ähre Froage toofräd lohte.
Soo send see. Eena sull ahn daut toogood hoole. Tjinja sulle mett erwossene Mensche emma schoonend omgohne.
Oba sejcha, fe ons, dee wie waut vom Läwe vestohne, send Zohle enn Ziffre eendoohnt. Etj haud eajentlijch jearn disse Jeschijcht soo auls een Mäarjche vetalt. Etj haud jearn jesajcht: "Daut gauf eenmol eenen tjlienen Prinz, enn dee läwd opp eenem Plauneet, woohna affens mau een bät jrata wea aus hee selwst, enn dem jankad een Schop..."
Deejanje woohne daut Läwe vestohne, wudde dann fuats bejräpe habe, daut de Jeschijcht uck wertjlijch soo ess.
Wiels etj well wertjlijch nijch habe, daut irjendeena mien Buak eendoohntijch läse woat. Etj hab doafäa too väl Sorj biem schriewe von disse Erinnerunge jeläde. Nu send aul sass Joah vegohne von donn auls mien Frind mie, toop mett siene Schop, veleet. Wann etj ahm hiea veseatj too beschriewe, well etj opp sejcha gohne, daut etj ahm nijch vejät. Eenen Frind too vejäte ess trurijch. Nijch een jiedra haft eenen Frind jehaut. Enn wann etj ahm vejät, woa etj vleijcht soo auls dee Erwossene woare, dee sijch fe nuscht buta Zohle enn Ziffre intresseare.
Enn ut dissem Grund hab etj eene Doos mett Tusch enn Bliefadre jekofft. Daut ess schwoa wada mett dem tusche enn mienem Ella auntoofange, wiels etj hab niemols Bilda jemohlt buta dee von eene Warjschlang vonne Butasied enn dee Warjschlang vonne Bennasied, auls etj sass Joah oolt wea. Etj woa bestemmt miene Petretts so läwendijch auls mäajlijch moake. Oba etj sie mie goanijch sejcha auls mie daut jletje woat. Een jemohldet Bild jletjcht eenem, oba een aundret litjent nuscht. Etj moak uck Fehlasch soo auls de Hejcht vom tjlienen Prinz: opp eene Städ ess hee too groot enn opp eene aundre Städ too kort. Enn etj hab uck Twiewel waut de Kollea von sienem Kostum betraft. Enn soo mulwa etj mie soo derjch soo goot auls etj kaun, maunjchmol goot, dann schlajcht, enn etj hop measchtens soo meea meddelmässijch.
Enn jewesse wijchtje Eenzelheite woa etj woll Fehlasch moake. Oba daut woat dann nijch miene Schuld senne. Mien Frind haft mie niemols waut dietlijch jemoakt. Hee docht, vleijcht, daut etj soo auls hee wea. Oba etj kaun, leida, nijch Schop derjche Wenj vonne Kaustess seehne. Vleijcht sie etj een bätje soo auls dee Erwossene. Etj musst oolt woare.
Auls jieda Dach vebiejintj leahd etj enn onse Vetall waut von dem tjlienen Prinz sien Plauneet, siene Wajchfoat von doa, enn von siene Reis. Disse Nohrejchte kaume mau seea langsom, soo auls hee dee von siene Jedanke faule leet. Enn opp disse Oat kaum daut, daut etj aum dredden Dach von dee Katastroophe vonn'e Opebrotbeem head.
Dit Mol, aulwada, musst etj de Schop doafäa dankboa senne, wiels de tjliena Prinz fruag mie mett eenmol haustijch, soo auls wann ahm een groota Twiewel toohoole jetjreaje haud--"Daut ess doch soo, nijch, daut Schop tjliene Bescha fräte?"
"Joh, daut ess soo."
"Oh, daut freit mie!"
Etj kunn daut nijch vestohne, woaromm daut soo wijchtijch wea, daut Schop tjliene Bescha fraute. Oba dee tjliena Prinz säd noch:
"Dann woare se dochwoll uck Opebrotbeem fräte?"
Etj ertjläad dem tjlienen Prinz, daut Opebrotbeem nijch tjliene Bescha weare, sonda, em Jäajendeel, Beem soo groot aus Schlessa, enn wann hee uck eene gaunze Head Elephaunte mettnauhm, dee Head nijch eenen eenzjen Opebrotboom opfräte wudd.
Dee Idee von eene Head Elephaunte lachad dem tjlienen Prinz.
"Wie wudde motte eenen opp den aundren stalle," meend hee.
Oba hee säd donn waut weiset:
"Oba eea dee Opebrotbeem soo groot woare, fange see doch auls Tjlienatjess aun."
"Daut ess gaunz rejchtijch," säd etj. "Oba woaromm welst du, daut de Schop dee tjliene Opebrotbeem oppfräte?"
Hee leet mie fuats eene Auntwuat tookohme, "Na, na, oba etj saj!" auls wann hee von waut räd, waut eene glaute Selwsvestendlijchtjeit wea. Enn etj musst mie mett eenem grooten Problem auleen weete, ohne Help von tjeenem.
Oba, soo wudd etj nu fuats erfoahre, doa weare opp dem Plauneet, woa dee Prinz läwd--kratjcht soo auls opp aule Plauneete--goode Plaunte enn uck schlajchte Plaunte. Daut haud too Folj, daut'et goodet Sohtijch von goode Plaunte gauf, enn schlajchtet Sohtijch von schlajchte Plaunte. Oba Sohtijch jeiht nijch too seehne. Daut schlapt deep im Hoat vonne Diestaniss enne Ead, bett eena von ahn von dem Velange vesäte ess, opptoowatjche. Dann fangt daut tjliene Sohtijch sijch aun too ratjche enn too rooje, enn fangt aun--eascht een bät schuchta--een schmocket tjlienet Tjiemseltje soo gaunz sondasorj noh de Sonn opptoo too schuwe. Wann daut mau een Radiestjetjiemsel ooda een Roosespross ess, dann lat eena daut wausse, woa emma daut well. Oba wann daut eene schlajchte Plaunt ess, mott eena daut soo schwind aus mäajlijch utrotte, fuats oppe Städ.
Daut gauf oba eenje schratjelje Sohtijchoate opp dem Plauneet, woa dee tjliena Prinz Tus wea; enn dit wea daut Sohtijch vom Opebrotboom. Een Opebrotboom woarscht du niemols, oba niemols nijch utroode tjenne, wann du doamet too loht aunfangst. Dee vespreet sijch äwa dem gaunzen Plauneet. Dis Boom boaht sijch jlitjch derjch mett siene Wartle. Enn wann dee Plauneet too tjlien ess, enn de Opebrotbeem too väl send, dann spoole dee aules enn Stetjcha.
"Daut ess eene Froag vonne Selwstzucht," säd de tjliena Prinz too mie nohäa. "Wann du zemorjess mett Diene Rennlijchtjeit foadijch best, dann ess daut Tiet, daut du die wäjen de Rennlijchtjeit vom Plauneet tjemmascht, enn daut mott eena seea behutsaum doohne. Du mottst fuats aule Opebrotbeemtjes räajelmässijch utriete, fuats wann du dee vonne Roosebescha unjascheede kaunst, wiels dee litjne sijch aunfenjlijch seea. Daut ess seea langwielje Oabeit," säd de tjliena Prinz dann noch, "oba seea leijcht."
Enn donn, eenes Doages, säd hee too mie: "Du sullst een schmocket Bild mohle, doamett de Tjinja, woa du wohnst, kratjcht seehne tjenne woo daut doamett aules bestalt ess. Daut wudd ahn seea nitzlijch senne, wann see eenes Doages sijch opp Reise bejäwe. Maunjchmol,"säd'a noch, "ess daut nijch schlemm een Stetjch Oabeit bett den näjchsten Dach opptooschuwe. Oba wann'ett sijch om Opebrotbeem haundelt, jefft daut emma eene Katastroophe. Etj tjannd een Plauneet, opp dem een molscha Maun wohnd. Hee venachlessijcht dree tjliene Bescha..."
Enn soo auls mie dee tjliena Prinz daut beschreef, mohld etj een Bild von dem Plauneet. Etj bedeen mie unjearn den moralischen Toon. Oba de Jefoah von de Opebrotbeem, woat soo weinijch vestohne, oba dee Jefoah, dee sijch erjeft, wann eena sijch opp eenem Plauneet vebiestre wudd ess soo groot, daut etj doch ditmol den moralischen Finja een bät scheddre lohte woa. "Tjinja," saj etj dietlijch, "pausst opp ve de Opebrotbeem!"
Miene Frind, enn uck etj, habe disse Jefoah emma nijch gaunz earnst jenohme, ohne daut too weete; enn fe soohne hab etj mie soo seea mett dissem Bild aunjestrenjt. De Leah, dee etj hieamett vemeddel, ess mie aul den Trubbel enn aul de Mäaj goot weat.
De Opebrotboohm
Vleijcht woa jie mie froage, "Woaromm jeft daut enn dissem Buak tjeen aundret Bild, woohnt soo straum enn beendruckend ess auls daut Bild vonnem Opebrotboom?"
Dee Auntwuat ess eenfach. Etj hab daut vesocht. Oba mett de aundre haft mie daut nijch jejletjcht. Auls etj daut Bild vonn'e Opebrotbeem muak, word etj von een groote Macht, eene uzhende Needijchtjeit bewäjcht.
Oh, tjliena Prinz! Stetjch fe Stetjch worde mie de Jeheemnisse von dien trujet, tjlienet Läwe dietlijch... Eene lange Tiet wea dien eensjet Vejnäje, daut stelle Jeneete vom Sonneunjagang. Dit word etj aum Morje vom veaden Dach enn, auls du too mie sädst:
"Mie gohne de Sonneunjajenj seea scheen. Komm, well'we den Sonneunjagang nu betjitje."
"Oba wie motte wachte," säd etj.
"Wachte? Fe waut?"
"Fe den Sonneunjagang. Wie motte wachte, bett daut Tiet ess."
Eascht schiensd du seea äwarauscht. Enn donn fongst du aun too die selwst too lache. Du sädst too mie:
"Etj dentj emma, etj sie Tus!"
Kratjcht soo. Een jiedra weet, daut wann'et enne Stäts Meddach ess, dann jeiht de Sonn enn Frankreich unja.
Wann du enn eene Minut noh Frankreich fleaje kunnst, kunnst du jlitjch ennen Sonneunjagang nennfleaje. Oba leida ess Frankreich doatoo too wiet auf. Oba opp dienem tjlienen Plauneet, mien tjliena Prinz, bruckst du bloß dien Stoohl een poah Schräd wieda schuwe. Du kaunst daut Enj vom Dach enn daut Tweediesta faule seehne, wann emma die daut jankat...
"Aun eenem Dach," vetalsd du mie, "sach etj den Unjagang veareveatijch Mol!"
Enn een Stootstje lohta sädst du noch:
"Weetst du--eenem jeiht de Sonneunjagang soo scheen, wann eena soo trurijch ess..."
"Weascht du donn soo trurijch?" fruag etj, "aum Dach vonne veareveatijch Sonneunjajenj?"
Oba dee tjliena Prinz gauf mie tjeene Auntwuat.
Aum feften Dach--wada, soo auls jeweehnlijch, weare de Schop de Uasach--word daut Jeheemnis von dem tjlienen Prinz sien Läwe mie openboat. Platzlijch, ohne jeeden Grund, enn auls wann de Froag ut lange enn stelle Besennung äwa daut Problem jebuare wea, foddat hee:
"Een Schop--wann daut tjliene Bescha frat, frat daut uck Bloome?"
"Een Schop," gauf etj too Auntwuat, "frat aules, waut daut lange kaun."
"Sogoa Bloome mett Stachle?"
"Joh, sogoa Bloome mett Sachle."
"Oba dee Stachle--waut habe dee fe eenen Nutze?"
Etj wisst daut nijch. Etj vesocht jrods iewrijch eenen Bolte loos too schruwe, dee sijch emm Motooah faustjetjlammt haud. Etj muak mie groote Sorje, wiels mie daut kloa jeworde wea, daut daut Toopbräatje von mien Loftschepp butajeweehnlijch earnst wea. Butadem haud etj soo weinijch Drintjeswota, daut etj mett dem Schlemmsten räatjne musst.
"Dee Stachle--waut habe dee fe eenen Nutze?"
Dee tjliena Prinz leeht nijch locka, wann hee eenmol eene Froag jestald haud. Waut mie aunbelangt, etj oajad mie äwa dem Bolte. Enn soo tjreajch hee auls Aunwtuat, daut easchte waut mie enn mien Kopp kaum.
"Dee Stachle habe äwahaupt tjeenen Zwatjch. Bloome habe Stachle bloß ut trotz!"
"Oh!"
Donn wea wie mett eenmol gaunz stell. Donn raunzt mie dee tjliena Prinz mett eenmol aun; hee wea vestemmt:
"Etj jleew die nijch! Bloome send eene schwacke Oat. Dee send onschuldijch. See vesejchre sijch soo goot auls see tjenne. See jleewe, daut äahre Stachle schratjelje Jewäahre send..."
Etj gauf ahm tjeene Auntwuat. Kratjcht donn säd etj too mie selwst: "Wann dis Bolte noch emma nijch dreie woat, dann woa etj dem mett dem Hohma rutschlohne." Enn aulwada stead dee tjliena Prinz mie enn miene Jedanke:
"Enn Du jleewst wertjlijch, daut de Bloome..."
"Oba nä!" säd etj. "Nä, nä, nä! Etj jleew nuscht. Etj gauf die waut mie auls easchtet biefoll too Auntwuat. Kaunst du nijch seehne--Etj hab daut mett seea wijchtje Sache drock!"
Hee staund mie aun, auls vom Blitz jetroffe.
"Wijchtje Sache!"
Hee tjitjcht mie aun, etj haud den Hohma enne Haund, enn miene Finjasch weare schwoat von Motoohre-Schmäa, enn auls etj mie äwa een Jäjenstaund buach, daut ahm grulijch hasslijch väakaum...
"Du rädst kratjcht soo auls dee erwossene Mensche!"
Donn schämd etj mie een bätje. Oba hee gauf nijch noh:
"Du brinjst aules derjchenaunda...Du vehäatjascht aules..."
Hee wea wertjlijch seea doll. Hee scheddakoppt mett siene goldne Krolle enne Loft.
"Etj tjann een Plauneet, woar'ett eenen jewessen Oomtje mett eenem rooden Jesejcht jefft. Hee haft noch niemols eene Bloom jeritjcht. Hee haft sijch noch niemols eenen Stearn beseehne. Hee ess noch niemols irjendwem goot jewast. Hee haft enn sienem Läwe noch niemols waut jedohne buta Ziffre enn Zohle tooptootalle. Enn den gaunzen Dach äwa sajcht hee emma wada, kratjcht soo auls Du: "Etj hab daut mett wijchtje Dinja drock!" Enn dann woat hee root fe luta Stolt. Oba hee ess tjeen Mensch--hee ess eene Pilstje!"
"Hee ess waut?"
"Eene Pilstje!"
Nu wea dee tjliena Prinz witt ver Wutt.
"Dee Bloome habe aul Miljoone Joahre Stachle jewosse. Miljoone Joahre lang habe de Schop dee trotzdem jefräte. Enn ess daut nijch von Bediedung, daut eena veseatjcht too vestohne, woaromm dee Bloome sijch soo väl Meaj moake Stachle too wausse, dee ahn niemols waut nutze? Ess dee Riewarie tweschen dee Schop enn Bloome nijch wichtijch? Ess dit nijch von jratre Bediedung auls de Somme von dem Oohmtje mett dem rooden Jesejcht? Enn wann etj--etj, selwst--eene Bloom tjann, woohne eenzijchoatijch enne Welt, dee sesst noanijch enne Welt buta opp mien Plauneet wausst, enn nijch mol moatjt, waut see deit--Oh! Du dentjchst, daut ess nijch wijchtijch!"
Sien Jesejcht vetrock sijch von witt opp root auls hee wieda sad:
"Wann irjendeena eene Bloom goot ess, von dee daut mau een Bleajsel jefft mang aul dee Miljoone enn Miljoone Stearns, ess daut jenaug ahm jletjchlijch too moake, sijch bloß dee Stearns too betjitje? Hee kaun too sijch selwst saje: 'Irjendwoa doa ess miene Bloom...' Oba wann daut Schop dee Bloom oppfrat, woare enn eenem Uagenbletjch aule Stearns diesta...Enn Du jleewst, daut ess nijch wijchtijch?
Hee kunn nuscht nijch meea saje. Siene Weada veschwunge wäjen sien hiele enn schluckse.
Daut wea Nacht jeworde. Etj haud mien Jereetschauft faulejelohte. Waut fe eene Bediedung haude nu äwahaupt noch mien Hohma, mien Bolte, mien Darscht, ooda Doot? Opp eenem Stearn, eenem Plauneet, de Ead, wea een tjliena Prinz enn dem musst etj nu treeste. Etj nauhm ahm enn miene Oarms enn schockeld ahm. Etj säd too ahm:
"Dee Bloom, woohne du goot best, ess nijch en Jefoah. Etj woa die fe dien Schop een Muhlkorf mohle. Etj woa die fe diene Bloom auls Schutz eenen Stacheetetun mohle. Etj woa..."
Etj wisst nijch, waut etj ahm saje kunn. Etj feehld mie onbeholpe enn onjeschetjcht. Etj wisst nijch, woo etj ahm erreatjche kunn, woo etj ahm ennhohle kunn, enn wada Haund enn Haund mett ahm gohne kunn.
Daut ess oba eene soo jeheeme Städ, daut Laund von Trohne.
Etj leahd disse Bloom boold bäta tjanne. Opp dem tjlienen Prinz sienem Plauneet weare de Bloome emma seea eenfach jewast. Dee haude mau eenen Rintj mett Bloomebläda; dee nauhme tjeen Ruhm enn; see steade tjeenem. Eenes Morjess kaume see emm Grauss toom Väachien enn jäajen Owend, weare see gaunz frädlijch vegohne. Oba eenes Doages kaum een Sohtkuarn, vonne Wille Hundat aunjeblost, enn donn wea eene niee Bloom oppjegohne; enn dee tjliena Prinz haud dit tjlienet Tjiemsel, woohnt gaunz aundasch auls aule aundre Tjiemsels wea, seea jeneiw beoobacht. Wäa weet, vleijcht wea daut eene niee Sort von eenem Opebrotboom.
Oba daut Boschtje head boold opp too wausse and fong aun, eene Bloom auntoosatte. Dee tjliena Prinz, dee doabie wea auls de easchte Andiedunge von eenem grooten Bloomeknoppe sijch bemoatjboa moakte, feehld fuats, daut eene wundaboare Jestault doa rutkohme wudd. Oba dee Bloom wea doamett nijch toofräd de Väabereedunge fe äahre Scheenheit emm Schulinj von dee jreene Kohma foadijch too moake. See socht sijch äahre Kolleare mett de jratste Meaj ut. See trock sijch langsom aun. See läd äahre Bloomenbläde eenzelwies trajcht. Dee wull nijch gaunz veknutscht enne Welt nenn kohme, soo auls Stappemohn. See wull sijch bloß enne volle Pracht von äahre Scheenheit seehne lohte. Oba joh! See tieahd sijch jearn! Enn äah Utstraumsel hild doagelang väa.
Dann, eenes Morjess, kratjcht biem Sonneoppgang, leeht see sijch platzlijch seehne.
Enn dann, nohdem see aul disse jeneiwe Kratjchtijchtjeit jedohne haud, hoojohnd see enn säd:
"Ach! Etj sie jrohds wacka jeworde. Etj bedd doaromm, daut jie mie entschuldje. Miene Bloomebläda send noch aula derjchenaunda..."
Oba dee tjliena Prinz kunn siene Bewunderung nijch tridjhoohle:
"Oh, woo schmock sitt'et die!"
"Nijch soo? Mie sitt'et wertjlijch schmock, nijch soo?" auntwuad de Bloom, feintjess.
"Enn etj sie kratjcht dann jebuare auls de Sonn..."
De tjliena Prinz kunn daut goot jenuag rohde, daut see eajentlijch goanijch besondasch bescheide wea--oba woo beweajend enn--oppräajend--see doch wea!
"Etj jleew, daut'et Tiet ess, Freehstitjch too äte," säd see fuats hinjeraun. "Sie doch soo goot, enn tjemma die omm miene Needijchtjeite--"
Enn donn jintjch dee tjliena Prinz, gaunz befange, omm eene Jeetkaun mett freschet Wota too seatje. Enn soo tjemmad hee sijch om dee Bloom.
Enn soo fong see uck seea schwind ahm mett äahre Eiteltjeit aun too piesacke--enn daut wea, omm gaunz opprejchtijch too senne, een bät schwierijch doamett foadijch too foahre. Eenes Doagess, toom Biespell, auls see von ähre veea Stachle räd, säd see toom tjlienen Prinz:
"Loht dee Tiejasch mett äahre Kleiwe kohme!"
"Daut jeft opp mienem Plauneet tjeene Tiejasch," säd dee tjliena Prinz tridjaun. "Enn Tiejasch äte sowesoo tjeen Unkrut."
"Etj sie tjeen Unkrut," auntwuat de Bloom biem schmustre.
"Bitte entschuljt mie..."
"Etj hab äwahaupt tjeene Angst fe Tiejasch," red see wieda, "oba etj hab een Grusel ve den Toch. Etj nehm aun, du hast tjeen Tochfensta fe mie?"
"Een Grusel ve den Toch--daut ess schlajchtet Jletjch fe eene Plaunt," meend de tjliena Prinz, enn säd noch too sijch doatoo, "Disse Bloom ess von eene seea komplizeade Oat..."
"Too Nacht well etj, daut du mie mett eene Glausskugel bedatjchst. Daut ess seea kolt, woa du wohnst. Doa, woa etj häakohm..."
Oba nu unjabruak see sijch selwst. See wea auls een Sohtkuarn jekohme. See haud nuscht von irjend eene aundre Welte tjanne kunnt. Veläaje wiels see sijch soo dijcht aun eene onschuldje Onwoahrheit bejäwt haud, hoost see twee ooda dreemol, om dem tjlienen Prinz em Onrajchten too satte.
"Daut Tochfensta?"
"Etj wull daut jrohds seatjche gohne, auls du mett mie rädst."
Dann brocht see ährem Hoost noch een bät meea Jewault bie, doamett ahm daut noch dolla too wadre wea.
Enn soo kaum daut, daut de tjliena Prinz trotz aul sienen gooden Welle, dee een Deel von siene Leew wea, ahr nijch meea gaunz truhd. Hee haud Weada earnst jenohme, dee eajentlijch von tjeene Bediedung weare, enn daut muak ahm seea onjletjlijch.
"Etj haud ahr nijch tooheare sullt," säd hee mie eenes Doages em Vetrue. "Eena sull niemols tooheare, waut Bloome saje. Eena sull ahn bloß eenfach betjitje enn äahren scheenen Jeroch enohdme. Miene Bloom duchiead mienen gaunzen Plauneet. Oba etj vestund nijch een Vejneaje von aul äahre Jnod too jeneete. Dee Jeschijcht vonne Kleiwe haud mien Hoat mett Empfindlijchtjeit enn Mettleed felle sullt."
Enn hee vetald noch meea von siene Vetrulijchtjeite:
"De Tautsach ess, daut etj nijch wisst irjendwaut too vestohne! Etj haud noh de Dohte enn nijch noh de Wead uadeele sullt. See leeht äahren Duchie enn äahren Schien äwa mie kohme. Etj haud niemols sullt von ahr wajchranne...etj haud rohde sullt, wooväl Leeftolijchtjeit sijch hinja äahre Lest vestuak. Bloome send soo onbestendijch! Oba etj wea too jung omm too weete, woo eena ahr goot senne kunn..."
Etj jleew omm uttootjniepe muak hee sijch de Utwaundrung von eene Head von wille Väajel too nutze. Aun dem Morje von siene Auffoaht brocht hee sien Plauneet in perfatjchte Ordnung. Hee muak aule fieaspieende Boaj sorjfeltijch rein. Hee haud twee fieaspieende Boaj, enn dee kaume ahm seea too pauss, om sien Freestitjch zemorjess opptoowoame. Hee haud uck eenen velaschten fieaspieenden Boajch. Oba, soo auls hee säd: "Eena kaun niemols weete!" Enn donn muak hee den velaschten Boajch rein. Wann eena dee goot rein moakt, brenne feaspieende Boaj langsom enn bestendijch enn ohne Utbruch. Soohn Utbruch ess soo auls een Fiea em Schorsteen.
"Hee muak aule fieaspieende Boaj sorjfeltijch rein."
Opp onse Ead send wie doch gaunz kloa väl too tjlien omm onse fieaspieende Boaj rein too moake. Doawäjen moake see ons Trubbel ohne Enj.
Dee tjliena Prinz trock dann de latzte Tjiemsels vonne Opebrotbeem ut; hee wea doabie een bät veleaje. Hee jleewd, daut hee niemols tridjkohme welle wudd. Oba aum latzten morje kaum ahm aul daut Opprieme seea tjestlijch vea. Enn auls hee de Bloom daut latzte Mol begoot enn doabie wea ahr unja dee Glausskugel too satte, weare ahm de Trohne seea dijchtbie.
"Audee," säd hee too dee Bloom.
Oba see gauf ahm tjeene Auntwuat.
"Audee," säd hee wada.
Dee Bloom hoost. Oba daut wea nijch wiels see vetjilt wea.
"Etj sie duslijch jewast," säd see schliesslijch too ahm. "Etj doaf die om Vezeihung bedde. Veseatj doch jletjlijch too senne..."
Hee wundat sijch, daut ahm nuscht väajeschmäate word. Hee stund doa gaunz vewillat, dee Glausskugel stiew medde enne Loft. Hee vestund disse stelle Seetijchtjeit nijch.
"Natierlijch sie etj die goot," säd de Bloom too ahm. "Daut ess miene Schuld, daut du daut nijch de Tiet äwa jewisst hast. Daut ess äwahaupt nijch wijchtijch. Oba du--du best kratjcht soo daumlijch jewast auls etj. Veseatjch jletjchlijch too senne...Loht dee Glausskugel toch. Etj well dee nijch meea."
"Oba dee Wind---."
"Miene Schnopp ess nijch soo schlemm auls aul aut...De kolde Nachtloft woat mie goot doohne. Etj sie eene Bloohm."
"Oba dee Tiere--."
"Na, etj mott de Jäajenwoat von twee ooda dree Rupe vedroage tjenne wann etj mett Flottasch bekaunt woare well. Daut schient, auls wann dee seea schmock seehne. Enn wann nijch de Flottasch-- enn de Rupe--wäa woat mie beseatje? Du woascht wiet auf senne...Enn waut de groote Tiere aunbelangt--etj hab ve ahn äwahaupt nijch angst. Etj hab je miene Kleiwe."
Enn onschuldijch soo auls see wea, wees see äahre veea Stachle. Donn säd see:
"Schlua nijch lenja. Du hast die entschlohte wajch too gohne. Nu goh!"
See wull nijch, daut hee ahr hiele sach. See wea eene seea stolte Bloom...
Hee befung sijch enne Nohbaschauft vonne Plauneete 325, 326, 327, 328, 329, enn 330. Hee fung aulso aun, dee too beseatje omm sien Weete too vemeahre.
Opp dem easchten wohnd een Tjennitjch. Enn tjennetjchlijchen Purpur enn Wäselfall betjleet, saut hee opp eenem Troohn, enn dis Troohn wea toojlitjch eenfach enn majestätisch.
"Ach! Hiea ess een unjadohna Birja," roopt dee Tjennitj, auls hee den tjlienen Prinz kohme sach.
Enn de tjliena Prinz fruag sijch selwst:
"Woo kaun dee mie tjanne, wann'a mie verhäa noch niemols jeseehne haft?"
Hee wisst je nijch, daut de gaunze Welt fe Tjennitjche soo eenfach ess. Fe ahn, send aule Mensche unjadohne Birja.
"Komm nohda, doamett etj die bäta seehne kaun," säd de Tjennitj, dee onjeheia stolt wea endlijch een Tjennitj äwa wem too senne.
Dee tjliena Prinz tjitjcht sijch aulewäje romm, omm een Plautz toom sette too finje, oba dee gaunza Plauneet wea vestoppt enn bedatjcht von dem Tjennitj sien prachtvollet Jewaund. Enn soo bleef hee stohne, enn wiels hee meed wea, hoojohnd hee.
"...dee gaunza Plauneet wea vestoppt enn bedatjcht derjch den Tjennitj sien Wäseljewaund."
"Daut vestatt jäjne goode Räajle enne Jäajenwoat von eenem Tjennitj too hoojohne," säd de Tjennitj too ahm. "Etj vebeed die daut too doohne."
"Etj kaun daut nijch halpe. Etj kaun nuscht dofäa," säd de tjliena Prinz, derjch enn derjch veläaje. "Etj sie opp eene lange Reis jewast, enn etj hab nijch jeschlope..."
"Ach soo," säd de Tjennitj. "Etj jäw die Befehl too hoojohne. Etj hab aul Joahrelang tjeenen hoojohne seehne. Hoojohne ess fe mie eene Sach vonn'e Nieschiea. Aulso loos! Hoojohn wada! Daut ess Befehl!"
"Daut grult mie...Etj kaun nijch, nijch meea..." murrd de tjliena Prinz, dee sijch seea schämd. "Na oba! Na oba!" auntwuad de Tjennitj. "Dann jäw etj die Befehl hanenwada too hoojohne enn maunjchmol too..."
Hee pretteld een bätje, enn schiend een bät veoajat.
Wiels, woaropp de Tjennitj bestund, wea daut siene Autorität respatjchteat woare sull. Hee duld tjeen Onjehuarsom. Hee wea een Auleenherrscha. Oba, wiels hee een seea gooda Maun wea, weare siene Befehle veninftijch.
"Wann etj eenem Generohl," säd hee toom Biespell, "wann etj eenem Generohl een Befehl gauf, sijch enn een Seevoagel too vewaundle, enn de Generohl daut nijch deed, dann wudd daut nijch de Schuld vom Generohl senne. Daut wudd miene Schuld senne."
"Doaf etj mie dohlsatte?" fruag de tjliena Prinz nu een bätje schuchta.
"Etj jäw die Befehl daut too doohne," autwuad ahm de Tjennitj, enn saumeld doabie eene Fold von sien Wäseljewaund enn.
Oba dee tjliena Prinz äwaläd...Dee Plauneet wea tjlien. Äwa waut kunn dis Tjennitj eajentlijch rejeare?
"Harr Tjennitj," säd hee too ahm, "Etj bedd om Vezeihung, om Ahn eene Froag too stalle..." "Etj jew die Befehl: Du saulst mie froage,"vesejchad ahm de Tjennitj fuats.
"Harr--äwa waut rejeare See?"
"Äwa aules," säd de Tjennitj, mett prachtvolle Eenfachheit.
"Äwa aules?"
De Tjennitj stritjcht enne Loft soo mett de Haund äwa dem Plauneet, de aundre Plauneete, enn aul de Stearns.
"Äwa aul daut?" fruag de tjliena Prinz.
"Äwa aul daut," autwuad de Tjennitj.
Siene Harrschauft wea nijch bloß absolut: dee wea uck auljemeen.
"Enn de Stearns send Ahn jehuarsom?"
"Gaunz sejcha send see daut," säd de Tjennitj. "See jehorjche oppe Städ. Etj loht tjeene Onjehuarsomtjeit too."
Äwa soohne Macht staund de tjliena Prinz. Wann hee een Meista von soohne totale Autorität wea, wudd hee den Sonneunjagang nijch veareveatijch Mol den Dach beoobachte tjenne, sonda säwenenzäwentijch, ooda sogoa hundat, ooda sogoa tweehundat Mol, ohne sienen Stoohl too beweaje. Enn wiels hee een bät trurijch wea auls hee aun sienen tjlienen Plauneet docht, rohpt hee sienen Mooht toop, om den Tjennitj om eenen Jefaule too bedde:
"Etj wudd jearn eenen Sonneunjagang seehne...Doohne See mie doch den Jefaule...Jäwe See doch Befehl, daut de Sonn unjajeiht..."
"Wann etj eenem Generohl Befehl gauf von eene Bloom noh eene aundre soo auls een Flotta too fleaje, ooda een trujet Theautastetj too schriewe, ooda sijch enn een Seevoagel too vewaundle, enn de Generohl den Befehl nijch utfeahre wudd, wäa wudd dann em faulschen senne?" fruag de Tjennitj. "De Generohl ooda etj?"
"See," säd de tjliena Prinz entschiede.
"Gaunz kratjcht. Eena mott von jiedem dee Pflijcht velange, dee jiedra utrejchte kaun,"säd de Tjennitj wieda. "Wann eena Autorität aunnemmt, mott dee oppe Venunft bejrind senne. Wann du diene Mensche den Befehl gaufst, sijch enn'et Wota too schmiete, wudde see eenen Oppstaund moake. Etj hab daut Rajcht Jehuarsom too velange, wiels miene Ordasch veninftijch send."
"Aulso mien Sonneunjagang?" holp de tjliena Prinz ahm dentje: wiels hee niemols eene Froag vegaut, wann hee dee eenmol jestalt haud.
"Du woascht dienen Sonneunjagang tjriee. Etj woa doatoo den Befehl jäwe. Oba, noh de Weetenschauft von miene Rejearungsoat, woa etj wachte bett de Veheltnisse jenstijch send." "Wanneea woat daut senne?" fruag dee tjliena Prinz.
"Na mol seehne, mol seehne!" autwuad de Tjennitjch; enn eea hee sesst waut deed, hohld hee eenen ditjchen Kellenda väa. "Na mol seehne! Na tjitjcht junt dit mol aun! Daut woat eenjefäah-- eenjefäah--daut woat vondoag zeowents eenjefäah twintijch Minute ver acht senne. Enn du woascht seehne, woo goot etj jeheat woa!"
De tjliena Prinz hoojohnd. Ahm deed sien veloarna Sonneunjagang leet. Enn dann, uck, word ahm de Tiet aul een bät langwielijch.
"Etj hab hiea nuscht meea too doohne," säd hee too Tjennitjch. "Enn nu woa etj mie wada oppem Wajch moake."
"Goh nijch," säd de Tjennitj, dee seea stolt wea, eenen unjadohna Birja too habe. "Goh nijch. Etj woa die toom Minista moake!"
"Minista von waut?"
"Minista vonne--vonne Jerajchtijchtjeit!"
"Oba hiea jefft daut tjeenen too rejchte!"
"Daut weet wie nijch," säd de Tjennitj too ahm. "Etj habe noch nijch eene Rundreis von mienem gaunzen Tjennitjritj jemoakt. Etj sie seea oolt. Hiea ess nijch jenuag Ruhm fe eene Kutsche. Enn daut Gohne moakt mie meed."
"Oh, oba etj hab aul jetjitjcht!" säd de tjliena Prinz, enn dreid sijch omm, doamet hee de aundre Sied vom Plauneet seehne kunn. Opp dee Sied, soo auls opp disse, wea tjeena doa...
"Dann mottst du die selwst rejchte," säd de Tjennitj. "Daut ess em aula schwandsten. Daut ess väl schwanda die selwst too rejchte, auls aundre too rejchte. Wann die daut jletjcht, die selwst rejchtijch too rejchte, dann best du wertjlijch een Mensch von woahre Weisheit."
"Joh," säd de tjliena Prinz, "oba etj kaun mie irjendwoa rejchte. Etj bruck nijch hiea opp dissem Plauneet wohne."
"Soo! Soo!" säd de Tjennitj. "Etj hab gooden Grund auntoonehme, daut irjendwoa opp dissem Plauneet daut eene oole Raut jefft. Etj hea dee de Nacht. Du kaunst disse oole Raut rejchte. Von Tiet too Tiet kaunst du dee toom Doot veuadeele. Daut Rauteläwe henjt aulso von diene Jereajchtijchtjeit auf. Oba du mottst dee jiedesmol begnohdje, wiels eena sull mett dee spoasom omgohne. Dee Raut ess de eensje, dee wie habe."
"Etj," auntwuad de tjliena Prinz, "veuadeel tjeenem jearn toom Doot. Enn nu, jleew etj, woa etj mie wada oppen Wajch moake."
"Näa," säd de Tjennitj.
Oba dee tjliena Prinz, dee aules fe siene Foaht reedjemoakt haud, wull dem oolen Tjennitj tjeene Sorj moake.
"Wann ähre Majestät well pintjlijche Jehuarsomtjeit habe," säd hee, "sull hee enne Loag senne, mie eenen veninftjen Befehl too jäwe. Toom Biespell, sull hee mie een Befehl jäwe, daut etj benna eene Minut wajch sie. Mie schiene de Veheltnise jenstijch doatoo too senne..."
Wiels de Tjennitj tjeene Auntwuat gauf, schluahd de tjliena Prinz eenen Uagenbletjch. Donn, mett eenem Seifza, nauhm hee Aufscheet.
"Etj moak die toom Bootschaufta," roopt de Tjennitj haustijch.
"De Erwossene send seea sondaboa," säd de tjliena Prinz too sijch selwst, auls hee sijch wada opp'en Wajch muak.
Oppem tweeden Plauneet wohnd een enjebilda Maun.
"Oh! Oh! Mie tjemmt fuats een Bewundra beseatje!"
"Oh! Oh! Mie tjemmt fuats een Bewundra beseatje!" roopt hee aul von wiet auf, auls hee den tjlienen Prinz kohme sach.
Wiels fe enjebilda Manna send aule aundre Manna Bewundra.
"Gooden Morje," säd de tjliena Prinz. "Daut ess oba een sondaboara Hoot, den du opphast."
"Dis Hoot ess fe de Bejreesung," auntwuad de enjebilda Maun. "Den häw etj emma opp auls Bejreesung, wann de Mensche mie veehre. Bloß schod, daut hiea tjeena vebietjemmt."
"Joh?" säd de tjliena Prinz, dee äwahaupt nijch vestund, woavon de enjebilda Maun räd.
"Klautsch die enne Henj, eene Haund jäjen de aundre," säd de enjebilda Maun ahm nu väa. De enjebilda Maun hoof sien Hoot auls een bescheidna Gruß.
"Dit jefft meea Vejneaje auls de Besuch biem Tjennitj," säd de tjliena Prinz too sijch selwst. Enn donn fong hee wada aun mett de Henj too klautsche, eene jäjen de aundre. De enjebilda Maun hoof wada sien Hoot auls Bejreesung.
Noh fief Minute von dissem Hanennhäa wea dem tjlienen Prinz dit Spell ennoolent.
"Enn waut mott eena doohne, doamett de Hoot mol rauftjemmt?" fruag hee.
Oba de enjebilda Maun head ahm nijch. Enjebilde Mensche heare buta Lof nuscht nijch.
"Bewundascht du mie wertjlijch seea?" foddat hee vom tjlienen Prinz.
"Waut meent daut--`Bewundre'?"
"Bewundre meent, daut du mie fe den schmocksten, den basten aunjetrocknen, den ritjchsten, enn den tjleatjsten Mensch opp dissem Plauneet heltst."
"Oba du best de eensja Mensch opp dienem Plauneet!"
"Dooh mie dissen Jefaule. Bewunda mie trotzdem."
"Etj bewunda die," säd de tjliena Prinz, endem hee een bät siene Schullre vetrock, "oba waut ess daut doabie, waut die so seea intresseat?"
Enn dann jintj de tjliena Prinz wajch.
"De groote Mensche send oba wertjlijch seea sondaboa," säd hee too sijch selwst, auls hee sijch wada oppe Reis muak.
Opp dem näjchsten Plauneet wohnd een Supknust. Dit wea mau een seea korta Besuch, oba dee tjliena Prinz word doaderjch oajch bedretjcht.
"Opp dem näjchsten Plauneet wohnd een Supknust."
"Waut deist du doa?" fruag hee den Supknust, dem hee hinja eene Saumlung von ladje enn uck volle Buddle stell auntroff.
"Etj drintj," autwuad de Supknust, mett diestre Uage.
"Woaromm drintjst du?" fruag de tjliena Prinz.
"Doamett etj vejäte kaun," auntwuad de Supknust.
"Waut vejäte?" fruag de tjliena Prinz, dem ahm aul leet deed.
"Vejäte, daut etj mie schäm," stund de Supknust too, enn leet den Kopp henje.
"Woaromm schämst du die?" fruag ahm de tjliena Prinz drinjend, wiels hee ahm halpe wull.
"Etj schäm mie, wiels etj drintj!" De Supknust head opp too rede and veschloot sijch hinja eene onderjchdrinjlijche stelle Waund.
De tjliena Prinz jintj wajch, rotselhauftijch.
"Dee groote Mensche send wertjlijch seea, seea tjniffijch," säd hee too sijch selwst, auls hee sijch wada oppen Wajch muak.
Dee veada Plauneet jehead eenem Jeschaftsmaun. Dis Maun haud daut soo drock, daut hee nijch eenmol de Kopp opphoof, auls de tjliena Prinz aunkaum.
"Goodmorjess," säd de tjliena Prinz to ahm. "Diene Zigarett ess utjegohne."
"Dree enn twee moake fief. Fief enn säwen moake twalf. Twalf enn dree moake feftien. Gooden Morje. Feftien enn säwen moake twee-enntwintijch. Twee-enntwintijch enn sass moakt acht-enntwintijch. Etj hab nijch Tiet, dee wada autoostetjche. Sass-enntwintijch enn fief moakt een-enndartijch. Ujujuj! Enn daut moakt fiefhundat-enn eene-Miljoon, sass-hundat-twee-enntwintijch dusend, säwen-hundat enn-een-endartijch."
"Fief Miljoone waut?" fruag dee tjliena Prinz.
"Waut? Du best noch doa? Fiefhundat-enn-eene Miljoon--etj kaun nijch oppheare...Etj hab soo väl too doohne! Etj hab daut mett wijchtjche Dinja drock. Etj hab tjeene Tiet fe Domms.Twee enn fief moakt säwen..."
"Fief-hundat-enn eene Miljoon waut?" wadahold de tjliena Prinz, dee noch niemols en sienem Läwe nohjelohte haud, wann hee eene Froag stalld.
Dee Jeschaftsmaun hoof den Kopp opp.
"Enne vearefetijch Joah, dee etj opp dissem Plauneet wohn, sie etj mau dree Mol jestead worde. Daut easchte Mol wea twee-entwintijch Joah tridj auls eene dieselje Gauns vonne Wille Hundat raufdrascht. Daut donnad gaunz grulijch enn wea aulewäje too heare, enn etj muak veea Fehla enn miene Räatjnarie. Daut tweede Mol, alf Joah tridj, word etj vonne Rietinj jesteat. Etj haud nijch jenuag Beweajung jetjreaje. Etj hab tjeene Tiet om too fulenze. Daut dredde Mol--na, daut's dit hiea vondoag! Etj säd jrods, fiefhundat-enn-eene Miljoon--"
"Miljoone waut?"
De Jeschaftsmaun vestund mett eenmol, daut doa tjeene Hopnung bestund, enn daut hee tjeene Fräd habe wudd, bett hee dee Froag beauntwuat haud.
"Miljoone von disse tjliene Dinja," säd hee."
"Fleaje?"
"Oba nä. Tjliene blentjaje Dinja."
"Biee?"
"Oba, nä. Tjliene goldne Dinja, dee fule Manna toom dreemnäse driewe. Waut mie aunbelangt, etj hab daut mett wijchtjche Dinja toodoohne. Enn mienem Läwe hab etj tjeene Tiet fe fulenze enn dreeme."
"Oh! Du meenst de Stearns?"
"Joh, daut ess'ett. De Stearns."
"Enn waut deist du mett fiefhundat Miljoone Stearns?"
"Fief-hundat-enn-eene Miljoon, sasshundat-twee-enntwintijch Dusend, säwenhundat-een-endartijch. Etj hab daut mett Wijchtijchtjeite toodoohne. Etj sie seea kratjcht."
"Enn waut deist du mett aul de Stearns?"
"Waut dooh etj mett dee?"
"Joh."
"Nuscht, dee jeheare mie."
"Die jeheare de Stearns?"
"Joh."
"Oba etj hab aul eenen Tjennitj jeseehne, dee--."
"Tjennitje eajne nijch, see rejeare äwa. Daut ess eene gaunz aundre Sach."
"Enn waut nutzt die daut, wann die de Stearns jeheare?"
"Daut nutzt mie wiels dee mie ritjch moake."
"Enn waut nutzt die daut, ritjch too senne?"
"Daut moakt mie daut mäajlijch meea Stearns too tjeepe, wann dee entdatjcht woare..."
"Dis Maun,"säd dee tjliena Prinz too sijch selwst, "dentjcht soo een bätje auls mien oama Supknust..."
Oba emmahan, hee haud noch een poah meea Froag.
"Woo ess daut mäajlijch, daut eenem Stearns jeheare?"
"Wem jeheare dee?" fruag dee Jeschaftsmaun vedrisslijch.
"Etj weet nijch.Tjeenem."
"Dann jeheare se mie, wiels etj de easchta wea, dee doaraun docht."
"Ess daut aules, waut needijch ess?"
"Sejcha. Wann du eenen Dieamaunt finjst, dee tjeenem jeheat, ess daut diena. Wann du eene Ensel finjst, dee tjeenem jeheat, ess daut diene. Wann du eene Idee hast eea irjendeen aundra, nemmst du een Patent doaropp rut: daut ess dient. Enn soo ess daut uck mett mie: Mie jeheare de Stearns, wiels verr mie haft tjeena doaraun jedocht, daut se irjendwem jeheade."
"Joh, daut ess soo," säd de tjliena Prinz. "Enn waut deist du mett dee?"
"Etj feah de Vewaultung äwa dee," auntwuad de Jeschaftsmaun. "Etj tall dee enn dann tall etj dee wada. Daut ess schwoa. Oba etj sie een Maun, dem wijchtje Dinja eenfach intresseare.
Dee tjliena Prinz wea noch emma nijch toofräd.
Wann etj eene Binj ut Sied haud," säd hee, "kunn etj mie dee ommen Hauls binje enn mettnehme. Wann mie eene Bloom jehead, kunn etj dee pletjche enn mettnehme. Oba eena kaun nijch dee Stearns vom Himmel pletjche..."
"Nä. Oba etj kaun dee enne Bank laje."
"Waut saul daut oba bediede?"
"Daut meent, daut etj dee Numma von miene Stearns opp een tjlienet Biet Papiea schriew. Enn dann laj etj daut Papiea enne Schuflohd enn veschlut daut mett een Schlätel."
"Enn daut ess aules?"
"Daut ess jenuag," säd de Jeschaftsmaun.
"Daut ess je aulatoop koomisch," docht de tjliena Prinz. "Daut ess sogoa een bät poetisch. Oba von groote Wijchtijchtjeit ess'ett nijch."
Waut Sache von Bediedung aunbelangt, doa haud de tjliena Prinz gaunz aundre Idee auls de groote Mensche.
"Etj hab eene Bloom," vetald hee dem Jeschaftsmaun wieda, "dee ich jieden Dach bewota. Etj hab dree fieaspeende Boaj, dee etj jieda Weatj rein moak (oba etj moak uck den erlaschden rein, eena kaun niemols weete). Etj sie von eenje Bediedung fe de fieaspieende Boaj, enn etj sie von een bät Nutze fe miene Bloom, wiels see miene send. Oba die nutze de Stearns nuscht..."
De Jeschaftsmaun muak daut Mul op, oba hee haud nuscht nijch too saje. Enn de tjliena Prinz jintj wajch.
"De groote Mensche send aulatoop butajeweehnlijch," säd hee eenfach, endem hee too sijch selwst räd, auls hee opp siene Reis wieda jintjch.
De fefta Plauneet wea seea sondaboa. Daut wea de tjlandsta von aule. Doa wea affens jenuag Ruhm fe eene Gausseletoarn enn een Laumpeaunstetjcha. De tjliena Prinz haud tjeene Ohnung, toowaut eene Gausseletoarn ooda een Laumpeaunstetjcha von nutze wea, irjendwoa aum Himmel, opp eenem Plauneet, ohne Mensche enn tjeen Hus. Oba hee säd trotzdem too sijch selwst:
"Daut kaun goot senne, daut dis Mensch hosijch ess. Oba hee ess nijch soo onveninftijch auls de Tjennitj, de enjebilda Maun, de Jeschaftsmaun, ooda de Supknust. Weenijstens haft siene Oabeit eenje Bediedung. Wann hee siene Gausseletoarn aunstetjcht, ess'et auls wann eena eenen Stearn meea toom Läwe brinjt, ooda eene Bloom. Wann hee de Laump utmoakt, schetjcht hee de Bloom, ooda den Stearn, toom schlope gohne. Daut ess een scheena Beroop. Enn wiels daut scheen ess, ess'et uck nitzlijch."
"Etj goh eenem schratjchlijchen Beroop noh."
Auls hee opp dem Plauneet aunkaum bejreest hee den Laumpeaunstetjcha mett Respatjcht.
"Gooden Morje. Woaromm hast du jrods diene Laump utjemoakt?"
"Daut send miene Ordasch," auntwuad de Laumpeaunstetjcha. "Gooden Morje."
"Waut send daut fe Ordasch?"
"De Ordasch send, daut etj dee Laump utmoak. Goodnowend."
Enn donn stetjcht hee de Laump wada aun.
"Oba woaromm hast du dee wada aunjestetjcht?"
"Daut send de Ordasch," auntwuad de Laumpeaunstetjcha.
"Etj vestoh daut nijch," säd de tjliena Prinz.
"Daut jefft hiea nuscht too vestohne," säd dee Laumpeaunstetjcha. "Ordasch send Ordasch. Gooden Morje."
Enn dann lascht hee siene Laump ut.
Dann wescht hee sijch de Stearn mett eenem Schneppelduak mett roode Hocktjes.
"Etj goh eenem schratjchlijchen Beroop noh. Fräajoah wea daut noch uttoohoole. Etj muak de Laump zemorjess ut, enn stetjcht de Laump zeowends aun. Donn haud etj den äwajen Dach omm mie too vepuste enn de äwaje Nacht toom schlope."
"Enn de Ordasch habe sijch von donn veendat?"
"De Ordasch habe sijch nijch veendat," säd de Laumpeaunstetjcha. "Daut ess daut Truaspell! Von Joah too Joah dreit sijch de Plauneet emma schwinda, enn de Ordasch habe sijch nijch veendat!"
"Enn dann?" fruag de tjliena Prinz.
"Dann--dee Plauneet dreid sijch nu jieda Minut eenmol romm, enn etj hab nijch eene eenstje Sekund mie too vepuste. Jiede Minut mott etj dee Laump aunstetjche enn dee wada utmoake!"
"Daut ess seea spoßijch! Een Dach helt mau eene Minut väa, hiea woa du wohnst!"
"Daut ess äwahaupt nijch spoßijch!" säd de Laumpeaunstejcha. "Seit wie ons aunfonge too vetalle, ess een gaunza Moonat vegohne."
"Een Moonat?"
"Joh, een Moonat. Dartijch Minute. Dartijch Doag. Goodnowend."
Enn dann stetjcht hee siene Laump wada aun.
Auls de tjliena Prinz ahm beoobacht, feehld hee, daut hee dissem Laumpeaunstetjcha goot wea, dee soo tru siene Oabeit nohjintj. Hee erinnad sijch aun de Sonneunjajenj, dee hee too eene aundre Tiet seatjche jegohne wea, endem hee bloß sienen Stoohl trajchtretjcht; enn hee wull sienem Frind halpe.
"Weetst du," säd hee, "Etj kaun die saje, woo du die emma vepuste kaunst, wann du welst..."
"Etj well mie emma vepuste," säd de Laumpeaunstetjcha.
Wiels daut ess mäajlijch, daut een Mensch toojlitjch tru enn ful senne kaun.
Die tjliena Prinz fuah mett siene Ertjlärung fuat:
"Dien Plauneet ess soo tjlien, daut du mett dree Schräd doa gaunz romm gohne kaunst. Enn wann du emma em Sonneschien senne wellst, bruckst du mau eenjamohte langsom gohne. Wann du die vepuste wellst, mottst du gohne-- enn de Dach woat soo lang diere auls du wellst."
"Daut halpt mie nijch väl waut," säd de Laumpeaunstetjcha. "Daut eensje, woohnt mie em Läwe goot jeiht ess schlope."
"Daut woat die nijch jletjche,"säd de tjliena Prinz.
"Etj hab tjeen Jletjch," säd de Laumpeaunstetjcha. "Goode Morje."
Enn donn muak hee siene Laump ut.
"Dee Maun," säd dee tjliena Prinz too sijch selwst, auls hee sijch wada oppen Wajch begauf, "dee Maun wudd von aule veacht woare; von dem Tjennitj, von dem enjebilden Maun, von dem Supknust, von dem Jeschaftsmaun. Trotzdem ess hee de Eensja von aul dee, dee mie nijch lachrijch väatjemmt.Vleijcht ess daut doawäajen, wiels hee aun waut aundret dentjcht buta aun sijch selwst."
Hee sefst ve Erleijchterung, enn säd too sijch selwst:
"Dee Mensch ess de Eensja von aul dee, dem etj auls mien Frind haud moake kunnt. Oba sien Plauneet ess wertjlijch too tjlien. Doa ess nijch jenuag Ruhm fe twee Mensche..."
Waut dee tjliena Prinz sijch oba nijch woagd tootoostohne wea, daut ahm daut aum measchten leet deed dissen Plauneet too velohte, wiels dee jieden Dach mett 1440 Sonneunjajenj jesäjent wea!
Dee sassta Plauneet wea tien Mol soo groot aus de latzta. Dee word von eenem oolen Hargomm bewohnt, dee seea väl Beatja schreef.
"Oba tjitjcht! Hiea ess een Entdatjcha!" roopt hee äwalud too sijch selwst auls hee den tjlienen Prinz kohme sach.
Dee tjliena Prinz sad sijch aum Desch dohl enn jescht een bätje. Hee wea aul soo väl enn soo wiet jereist!
"Woa tjemmst du häa?" fruag dee oola Hargomm ahm.
"Waut ess daut groote Buak?" fruag dee tjliena Prinz. "Waut deist Du?"
"Etj sie een Geograuph," säd de oola Harr.
"Waut ess een Geograuph?" fruag de tjliena Prinz.
"Een Geograuph ess een Jeleahda, dee doa weet woa aule Mäasch, Riwasch, Darpa, Jebirje, enn Wieste sijch befinje."
"Daut ess seea intressaunt," säd de tjliena Prinz. "Hiea ess endlijch een Maun, woohna een rejchtjen Beroop haft!" Enn hee tjitjcht sijch opp dem Plauneet von dem Geograuph omm. Daut wea de prachtvollsta enn grootoatijchsta Plauneet, den hee jemols jeseehne haud.
"Dien Plauneet ess seea straum," säd hee. "Haft dee uck groote Mäasch?"
"Daut kaun etj die nijch saje," säd de Geograuph.
"Na oba!" De tjliena Prinz wea entteischt. "Haft dee Boaj?"
"Daut kaun etj die nijch saje," säd de Geograuph.
"Enn Darpa, enn Riwasch, enn Wieste?"
"Daut kaun etj die uck nijch saje."
"Oba du best doch een Geograuph!"
"Gaunz kratjcht," säd de Geograuph. "Oba etj sie tjeen Forscha. Etj hab nijch eenen eensjen Forscha opp mienem Plauneet. Daut ess nijch de Geograuph, dee omhäa jeiht de Darpa, de Riwasch, de Boaj, de Mäasch, enn de Wieste too talle. Dee Geograuph ess väl too wijchtijch om rommtoosteete. Hee velat sienen Desch nijch. Oba hee nemmt de Forscha enn siene Oabeitsstow opp. Hee stalt ahn Froage, enn hee schrift dann opp, waut see sijch von äahre Reise dentjche tjenne. Enn wann de Erinnerunge von irjend eenem ahm intressaunt jenuach väakohme, dann jefft de Geograuph Befehl den moralischen Charakta von dem Forscha too unjaseatje."
"Woaromm daut?"
"Wiels een Forscha, dee lijcht, wudd fe dee Beatja vom Geograuph grootet Onheel bediede. Kratjcht soo wudd daut mett eenem gohne, dee too väl drunk."
"Woaromm daut?" fruag de tjliena Prinz.
"Wiels besopne Manna seehne doppelt. Dann wudd de Geograuph twee Boaj oppschriewe opp eene Städ, woar'ett mau eenen jefft."
"Etj tjann eenen," säd de tjliena Prinz, "dee mau een schlajchta Forscha jäwe wudd."
"Daut ess mäajlijch. Enn dann, wann de moralische Charakta von dem Forscha auls goot befunge woat, woat eene Nohfroag äwa siene Entdatjchung aunjestallt."
"Eena jeiht doa han, omm daut too seehne?"
"Näa. Daut wudd too komplizeat senne. Oba eena velangt von dem Forscha Bewiese too leewre. Toom Biespell, wann dee Entdatjung eene Sach von eenen grooten Boajch ess, velangt eena, daut dann uck groote Steehna tridj jebrocht woare."
De Geograuph word mett eenmol too Oppreajnis aunjereajcht.
"Oba du--du best von wiet auf jekohme! Du best een Forscha! Du saulst mie dien Plauneet schildre!"
Enn donn, nohdem hee sien grootet Rejista opjemoakt haud, spetst de Geograuph siene Bliefada aun. Dee Berejchte vonne Forscha woare eascht mett dee Bliefada oppjeschräwe. Eena wacht bett de Forscha Bewiese jeleewat haft, eea daut mett Tint jeschildat enn faustjehoole woat.
"Enn nu?" säd dee Geograuph.
"Oh, woa etj wohn," säd de tjliena Prinz, "ess'ett nijch seea intressaunt. Daut ess aulatoop too tjlien. Etj hab dree Vulkaune. Twee Vulkaune send aktiev enn de aundra ess velascht. Oba eena kaun niemols nijch weete."
"Eena weet niemols nijch," säd de Geograuph.
"Etj hab uck eene Bloom."
"Wie feahre nijch Buak äwa Bloome," säd de Geograuph.
"Woarom nijch daut? De Bloom ess daut schmockste, waut'et opp mien Plauneet jefft!"
"Wie feahre nijch Buak doaräwa, wiels dee ephemeraul send."
"Waut haft daut too bediede--`ephemeraul'?"
"Geograuphiee," säd de Geograuph, "send dee Beatja woohne, von aule Beatja, sijch mett wijchtje Dinja befohte. Dee woare niemols ooltmoodsch. Daut tjemmt seea selden väa, daut een Boajch siene Loag endat. Daut tjemmt seea selden väa, daut een Mäa sien Wota velisst. Wie schriewe von eewje Dinja."
"Oba velaschte Vulkaune tjenne wada oppläwe," unjabruak ahm de tjliena Prinz. "Waut haft daut too bediede--`ephemeraul'?"
"Aus Vulkaune velascht send ooda läwendijch, daut ess fe ons dautselwje," säd de Geograuph. "Waut ons wijchtijch ess, ess de Boajch. De veendat sijch nijch."
"Oba waut bedied daut--`ephemeraul'?" wadahold de tjliena Prinz, dee noch niemols enn sienem Läwe eene Froag faule jelohte haud, wann hee dee eenmol jestalt haud.
"Daut meent `waut enn Jefoah ess, schwind too veschwinje.'"
"Ess miene Bloom enn Jefoah schwind too veschwinje?"
"Gaunz sejcha."
"Miene Bloom ess ephemeraul," säd de tjliena Prinz too sijch selwst, "enn see haft bloß veea Stachle sijch jäjen de Welt too wehre. Enn etj hab ahr opp mien Plauneet gaunz auleen jelohte!"
Daut wea daut easchte Mol, daut ahm waut leet deed. Oba hee word fuats wada mootijch.
"Woohne Städ wudst du mie nu rohde too beseatje?" fruag hee.
"Den Plauneet Ead," auntwuad de Geograuph. "Dee haft eenen gooden Roop."
Enn donn jintj de tjliena Prinz auf, enn docht doabie aun siene Bloom.
Aulso wea dann de säwenda Plauneet de Ead.
De Ead ess oba nijch bloß een jeweehnlijcha Plauneet! Doa kaun eena talle, hundatalw Tjennitje (omm nijch de Näajatjennitje mank ahn too vejäte), säwendusend Geograuphe, näjenhundatdusend Jeschaftsmanna, säwen Milljoon enn fiefhundadusend Supknuste, dreehundadennalf Milljonne enjebilda Manna--doamett kunn eena eenjefäah twee Billiarde groote Mensche meene.
Om junt eene Idee too jäwe, woo groot de Ead ess, woah etj junt saje, daut eea daut elektrische Lijcht, ooda Fiea em Droht, utjefunge word, wea daut needijch omm daut Gausselijcht aum brenne too hoole eene Armee von veeahundat enn twee-enzastijchdusend, fiefhundat enn alw Laumpeaunstetjasch too unjahoole.
Von een Enjstje auf, wudd de gaunze Lijchtaunstetjarie schmock seehne. De Bewäajunge von disse Armee wudde soo auls daut Ballet enne Oper dirijeat woare motte. Eascht wudde de Laumpeaunstetjasch enn Nie Seelaund enn Australien aunfange. Nohdem see äahre Laumpe aunjestetjcht haude, wudde see schlope gohne. Auls näajchstet wudde de Laumpeaunstetjasch enn China enn Sibierien äahre Konst oppe Bräda vom Daunz de Reaj lang äah Woatjch aufwiese, enn dann aune Siede soo biem jrettere mett de Fieadocht veschwinje. Nohdem wudde de Laumpeaunstetjasch von Rußlaund enn Indien aune Reaj senne, dann dee en Afrika enn Europa, dann dee enn Siedamerikau, dann dee enn Nuadamerikau. Enn see wudde tjeenen Fehla moake, sonda reaj-enn rhythmus-wies ähre brennende Konst biem Daunze wirtjsaum moake enn dann wada auftrede enn veschwinje.
Bloß de Maun, dee fe de eensje Laump aum Nuadpohl, enn sien Kollege aum Siedpohl, de Veauntwuatung haud--dee twee läwde frie vonne Meaj enn Drockijchtjeite: see haude mau tweemol em Joah toodoohne.
Wann eena een Witzbold späle well, blifft eena nijch emma gaunz bie de Woahrheit. Auls etj vonne Laumpeaunstetjasch vetald, wea etj nijch emma gaunz opprejchtijch. Enn etj kaun ennseehne, daut etj von onsem Plauneet eenen faulschen Endruck jäwe kaun, fe soohne, dee onse Ead nijch tjanne. De Menschheit bewohnt mau eenen seea tjlienen Deel vonne Ead. Wann de twee Miljarde Mensche, dee sijch doa opphoole, een bät enj toopstohne wudde aus see daut maunjchmol bie eene effentlijche Vesaumlung doohne, haude dee aulatoop opp eenem Plautz twintijch Miel lang enn twintijch Miel breet Ruhm. Eena kunn de gaunze Menschheit opp eene tjliene Ensel em Stellen Mäa oppfliee.
De Erwossene, wudde die daut nijch jleewe, wann du ahn daut vetalle wudst, soo väl ess sejcha. See jleewe, daut see eenen grooten Ruhm oppfelle. See bille sijch enn, daut see soo wijchtijch auls de Opebrotbeem send. Du sullst ahn aulsoo rohde, daut see äahre Reatjninj oppstalle. See veehre Zohle enn Ziffre, enn doawäajen wudd ahn daut schmeijchle. Oba vedeidel nijch extra diene Tiet doawäjen. Daut ess nijch needijch. Etj weet, du hast Vetrue en mie.
"Aus de tjliena Prinz oppe Ead kaum, vefeahd hee sijch seea, tjeene Mensche too seehne."
Auls de tjliena Prinz oppe Ead kaum, vefeahd hee sijch seea, tjeene Mensche too seehne. Hee haud aul een bestje Angst, daut hee nohm faulschen Plauneet jekohme wea, auls mett eenmol eene Fadaroll, de Kollea vom Mohndlijcht, äwrem Saund blitzt.
"Goodnowend," säd de tjliena Prinz heeflijch.
"Goodnowend," säd de Schlang.
"Woohn Plauneet ess dit opp dem etj jelaund sie?" fruag de tjliena Prinz.
"Dit ess de Ead; dit ess Afrika," autwuad de Schlang.
"Oh! Dann jefft'et aulso tjeene Mensche oppe Ead?"
"Dit ess de Wieste. Enne Wieste jefft'et tjeene Mensche. De Ead ess groot,"säd de Schlang.
De tjliena Prinz sad sijch opp eenen Steen dohl, enn rejcht siene Uage nohm Himmel.
"Etj wunda," säd hee, "auls de Stearns aum Himmel nijch aunjestetjcht worde send, doamett een jiedra eenes Doages sienen eajnen wada finje kaun... Tjitj, doa ess mien Plauneet. Dee ess doa bowa ons. Oba woo wiet dee doch auf ess!"
"Dee ess straum,"säd de Schlang. "Waut haft die hieahan jebrocht?"
"Etj hab met eene Bloom Trubbel jehaut," säd de tjliena Prinz.
"Oh!" säd de Schlang.
Enn dann weare see beid stell.
"Woa send de Mensche?" fruag de tjliiena Prinz endlijch. "Daut ess enne Wieste een bät eensaum..."
"Daut ess uck eensaum manke Mensche," säd de Schlang.
De tjliena Prinz tjitjcht ahm een langet Stoot aun.
"Du best een spoßjet Tiea," säd hee noh een langet Stoot. "Du best nijch ditja aus een Finja..."
"Oba etj sie stoatja aus de Finja von eenem Tjennitj," säd de Schlang.
De tjliena Prinz schmustad.
"Du best nijch seea stoatjch. Du hast nijch mol Feet. Du kaunst nijch eenmol reise..."
"Etj kaun die wieda droage aus irjend een Schepp die feahre kunn," säd de Schlang.
Hee wetjcheld sijch om den tjlienen Prinz sien Footjelentj, soo auls een goldnet Oarmjelentj. "Wem etj aunschiea, schetjch etj tridj noh de Ead, von woa dee jekohme ess,"säd de Schlang. "Oba du best onschuldijch enn tru, enn du tjemmst von eenem Stearn..." De tjliena Prinz säd nuscht doatoo.
"Mie jaumad daut äwa die--du best soo schwack opp disse Ead, dee von Grauniet jemoakt ess," säd de Schlang. "Eenes Doages, wann du die too seea noh dien Plauneet bangst, woa etj die halpe. Etj kaun..."
"Oh, etj vestoh die seea goot," säd de tjliena Prinz. "Oba woaromm rätst du emma enn Rohtsels?"
"Dee lees etj aula," säd de Schlang.
Enn dann weare se beid stell.
De tjliena Prinz jintj äwa de Wieste enn fung mau eene Bloom. Daut wea eene Bloom mett dree Bloomebläda, eene Bloom ohne Bediedung.
"Goodmorjess," säd de tjliena Prinz.
"Goodmorjess," säd de Bloom.
"Woa send de Mensche?" fruag de tjliena Prinz, heeflijch.
Dee Bloom haud eenmol eenen Karavaun vebietratjche seehne.
"Mensche?" säd see. "Etj jleew daut jefft sass ooda säwen von de Sort. Etj sach dee, een poah Joah tridj. Oba eena weet niemols nijch, woa eena dee finje kaun. De Wind blost dee wajch. See habe tjeene Wartle enn daut moakt äah Läwe seea schwoa.
"Audee," säd de tjliena Prinz.
"Audee," säd de Bloom.
Doanoh klautad dee tjliena Prinz opp eenen huagen Boajch nopp. De eensje Boaj, woohne hee jemols jetjand haud, weare de dree fieaspieende Boaj. Dee ahm bett aune Tjnees kaume. Enn hee bruckt de erlaschte Vulkaune auls een Footstoohltje. "Von eenem Boajch soo huag auls dissa,"säd hee too sijch selwst, "kaun etj den gaunzen Plauneet opp eenmol seehne, enn uck aule Mensche..."
"Dis Plauneet ess gaunz dreajch, enn gaunz spetz."
Oba hee sach nuscht, buta Steenaspetze, dee soo schoap aus Notle weare.
"Goodmorjess," säd hee heeflijch.
"Goodmorjess--Goodmorjess--Goodmorjess," auntwuad ahm dee Echoschaul.
"Wäa best du?" fruag de tjliena Prinz.
"Wäa best du--Wäa best du--Wäa best du?" auntwuad de Echoschaul.
"Bie miene Frind. Etj sie gaunz auleen," säd hee.
"Etj sie gaunz auleen--gaunz auleen--gaunz aleen," auntwuad de Echoschaul.
"Waut ess dit fe een drollja Plauneet!" docht hee sijch. "Dee ess gaunz dreajch, enn gaunz spetz, enn gaunz fiendlijch enn aufsteetend. Enn de Mensche habe tjeene Fantasie. See wadahohle bloß daut, waut eena ahn sajcht...Opp mienem Plauneet haud etj eene Bloom; dee fung emma auls easchte aun too rede..."
Oba daut pessead, daut de tjliena Prinz, nohdem hee een langet Stoot derjch Saund, enn Steena, enn Schnee noh eenem Wajch kaum. Enn aule Wäaj feahde noh menschlijche Behusunge.
"Goodmorjess," säd hee.
Hee stund ver eenem Goade, dee gaunz volla bleajende Roose wea.
"Gooden Morje," säde de Roose.
De tjliena Prinz tjitjcht dee stiew aun. Dee sach'et kratjcht soo auls siene Bloom.
"Wäa send jie?" foddad hee, mett groote Uage.
"Wie send Roose," säde de Roose.
Enn hee wea seea trurijch. Siene Bloom haud ahm vetallt, daut see von äahre Sort, dee eensje oppe gaunze Welt wea. Enn hiea weare fief Dusend von äahre Sort, enn aula äwareen enn eenen eensjen Goade!
"Dee wudd sijch seea oajre," säd hee too sijch selwst, "wann see dit seehne kunn... See wudd ferjchtalijch hooste and sijch vestale auls wann see stoawe deed, bloß doamett eena ahr nijch utlacht. Enn etj wudd motte mie soo vestale, auls wann etj ahr tridj toom Läwe pfläaje deed--wiels wann etj daut nijch deed, mie aulso deemootje, wudd see sijch selwst wertjlijch stoawe lohte..."
Dann fuah hee wieda enn siene Nohjedanke: "Etj docht, etj wea ritjch wiels etj eene eenzijchoatje Bloom enne Welt haud; oba aules waut etj haud, wea eene jeweehnelje Roos. Eene jeweehnelje Roos, enn dree Vulkaune, dee mie bett aune Tjnee reatjte--enn eena doavon vleijcht fe emma velascht...daut moakt mie nijch too eenem seea grooten Prinz..."
Enn hee läd sijch em Grauss dohl enn hield.
Enn nu duckt de Foss mett eenmol opp.
"Goodmorjess," säd de Foss.
"Goodmorjess," auntwuad de tjliena Prinz, heeflijch, obzwoa auls hee sijch omdreid, hee tjeenen sach.
"Etj sie hiea," säd de Stemm, "unja dem Aupelboom."
"Wäa best du?" fruag de tjliena Prinz, enn säd noch doatoo, "Die sitt'et toom aunbiete scheen."
"Etj sie een Foss," säd de Foss.
"Komm enn späl mett mie," schluag de tjliena Prinz väa. "Etj sie seea onjletjlijch."
"Etj kaun nijch mett die späle," säd de Foss. "Etj sie nijch tohm, etj sie wild."
"Oh! Nuscht fe Ongoot," säd de tjliena Prinz. Oba nohdem hee een bätje doaräwa nohjedocht haud, säd hee: "Waut meent daut--`tohm'?"
"Du wohnst nijch hiea," säd de Foss. "Waut seatjchst du?"
"Etj seatj de Mensche," säd de tjliena Prinz. "Waut haft daut too bediede--`tohm'?"
"Mensche," säd de Foss. "Dee habe Flinte, enn see jäajre. Daut ess seea stearend. See hoole uck Heehna. Daut send äahre eensje Interesse. Seatjchst du Heehna?"
"Nä," säd de tjliena Prinz. "Etj seatj Frind. Waut bediet daut--`tohm moake' vleijcht, tohme?"
"Daut ess eene Doht, dee foaken vejäte woat," säd de Foss. "Daut meent mett wem vebunge senne."
"`Sijch nohda too kohme'?"
"Kratjcht daut," säd de Foss. "Fe mie best du nuscht buta een tjliena Jung, dee kratjcht soo ess auls hundaddusend aundre Jungess. Enn etj bruck die nijch. Enn du, fe dien Deel, bruckst mie uck nijch. Fe die sie etj nuscht meea auls een Foss, soo auls hundaddusend aundre Fass. Oba wann du mie tohm moakst, woa wie ons jäjensieidijch brucke. Fe mie woascht du dann eenzijchoatijch enne gaunze Welt senne. Fe die, woa etj dann eenzijchoatijch enne gaunze Welt senne..."
"Etj fang aun too vestohne," säd de tjliena Prinz. "Daut jeft eene Bloom...etj jleew, daut see mie jetohmt haft...."
"Daut ess mäajlijch," meend de Foss. "Oppe Ead sit eena aulahaund Dinja."
"Oh, oba dit ess nijch de Ead!" säd de tjliena Prinz.
De Foss schiend vewillat, enn seea nieschierijch.
"Opp een aundren Plauneet?"
"Joh."
"Jeft daut Jäaja opp dem Plauneet?"
"Nä."
"Ach, daut ess intressaunt! Jeft daut Heehna?"
"Nä."
"Manna," säd de Foss. "Dee habe Flinte, enn see jäajre."
"Nuscht ess vollkohme," seftst de Foss.
Oba hee kaum tridj noh siene Idee.
"Mien Läwe ess seea langwielijch," säd hee. "Etj jäaja Heehna; de Manna jäajre mie. Aule Heehna send äwareen, enn aule Manna send äwareen. Enn doawäjen woat mie de Tiet een bätje lang. Oba wann du mie tohme woascht, woat daut senne soo auls wann de Sonn jekohme ess, mien Läwe too beschiene. Etj woa een Schrett tjanne leahre, enn dis Schrett woat aundasch senne auls aule aundre. Aundre Schräd vejoage mie unjre Ead. Diena woat mie soo auls Musitj ut mienem Loch rut tobbre. Enn dann tjitjch: sitst du dee Jeträajdfletja doa hinje? Etj ät nijch Brot. Weit haft fe mie tjeen nutze. De Weitfletja saje mie nuscht. Enn daut ess trurijch. Oba du hast Hoah, dee eene goldne Kolleah habe. Dentj die mol nenn, woo scheen daut senne woat, wann du mie jetohmt hast! Daut Jeträajd, woohnt uck gold ess, woat mie den Jedanke aun die tridj brinje. Enn etj woa den Wind em Weit so jearn heare..."
Dee Foss tjitjcht den tjlienen Prinz een langet Stoot aun.
"Bitte, tohm mie!" säd hee.
"Etj well, seea jearn," säd de tjliena Prinz. "Oba etj hab nijch väl Tiet. Etj mott Frind entdatjche enn seea väl Dinja vestohne leahre."
"Eena vesteiht bloß de Dinja, woohne eena jetohmt haft," säd de Foss. "De Mensche habe tjeene Tiet irjendwaut too vestohne. See tjeepe aules foadijch em Stooah. Oba daut jefft tjeen Stooah, woa eena Frindschauft tjeepe kaun, enn doawäjen habe Mensche tjeene Frind meea. Wann du eenen Frind habe wellst, dann tohm mie."
"Waut mott etj doohne, om die too tohme?" fruag de tjliena Prinz.
"Du motst väl Jeduld habe," auntwuad de Foss. "Eascht motst du die een tjlienet Stetjstje auf von mie--soo auls daut--em Grauss dohlsatte. Etj woa die ut eene Atj von mien Uag betjitje enn du woascht nuscht saje. Weada send de Grund fe Missvestendnisse. Oba du woarscht jieden Dach enn bätje nohda von mie sette..."
Den näajchsten Dach kaum de tjliena Prinz tridj.
"Daut wea bäta jewast, wann du too deselwje Stund tridjjekohme weascht," säd de Foss. "Wann, toom Biespell, du Klock veea tjemmst, dann fang etj mie aul Klock dree aun too freie. Etj woa mie emma dolla freie wann de Stund nohda tjemmt. Klock veea woa etj mie aul Sorj moake enn oppenndohl sprinje. Etj woa die wiese, woo jletjlijch etj sie! Oba wann du irjendeene Tiet kohme woascht, weet etj niemols woohne Stund mien Hoat reed senne mott, die too bejreese... Eena mott de rejchtje aunjewahnde Mood beachte..."
"Waut ess eene aunjewahnde Mood?" fruag dee tjliena Prinz.
"Daut send uck Bejäwenheite, dee wie too foaken venachlessje," säd de Foss. "Daut ess, waut eenen Dach vom aundren unjascheidet, eene Stund vonne aundre Stunde. Daut jefft, toom Biespell, eene aunjewahnde Mood mank miene Jäajasch. Jieden Donnadach daunze see mett de Darpmäadtjess. Aulso ess Donnadach een wundaboara Dach fe mie! Etj kaun mie dann bett aune Wiengoadess schlitjche. Oba wann de Jäajasch too irjendeene Tiet daunze wudde, wudd jieda Dach kratjcht soo auls de aundre Doag senne, enn etj wudd äwahaupt niemols Ferien habe."
"Wann du Klock veea nohmeddach kohme woarscht, dann woa etj mie aul Klock dree freie."
Enn soo tohmt de tjliena Prinz. Auls de Aufscheedsstund nohda kaum--
"Ach," säd de Foss, "Etj woa hiele."
"Daut ess diene eajne Schuld," säd de tjliena Prinz. "Etj hab die niemols irjendwaut schlajchtet jewenscht, oba du wullst, daut etj die tohme deed..."
"Joh, daut ess soo," säd de Foss.
"Oba nu woarscht du hiele!" säd de tjliena Prinz.
"Joh, daut ess soo," säd de Foss.
"Dann haft die daut nuscht Goods jedohne!"
"Daut haft mie Goods jedohne," säd de Foss, "wäajne Foaw vonne Weitfletja." Enn dann säd hee: "Goh enn tjitjch die wada de Roose aun. Du woascht nu vestohne, daut diene eenzijchoatijch enne gaunze Welt ess. Enn dann komm tridj om Aufscheed von mie too nehme, enn etj woa die een Jeheemnis toohm Aufscheedsjeschentj moake."
De tjliena Prinz jintj wajch, om sijch de Roose wada too betjitje.
"Du best äwahaupt nijch soo auls miene Roos," säd hee, "Bett nu, best du nuscht. Tjeena haft die jetohmt, enn du hast tjeenen jetohmt. Du best soo auls mien Foss, auls etj ahm tjanne leahd. Hee wea bloß een Foss, kratjcht soo auls een hundatdusend aundre Fass. Oba etj hab ahm too mien Frind jemoakt, enn nu ess hee eenzijchoatijch enne gaunze Welt."
Enn de Roose schämd sijch seea.
"Du best scheen, oba du best ladijch," säd hee. "Eena kunn fe die nijch stoawe. Sejchalijch wudd een Derjchschnettsmensch biem vebiegohne meene, daut miene Roos die kratjcht litjent--dee Roos, dee mie jeheat. Oba aun sijch auleen ess see väl wijchtja auls aul de hundade von aundre Roose: wiels etj ahr begohte hab; wiels etj ahr unjre Glausskugel jesat hab; wiels etj ahr hinjrem Tochfensta Schulinj gauf; wiels etj fe ahr de Rupe dootschluag (buta de twee ooda dree, dee wie stohne leete doamett see Flottasch worde); wiels etj hab ahr toojeheat wann see gromsaujd, ooda pucht ooda sogoa, maunjchmol, wann see nuscht säd. Wiels see ess miene Roos."
Enn donn jintj hee tridj, om den Foss too traffe.
"Audee," säd hee.
"Audee," säd de Foss. "Enn nu hast du mien Jeheemnis, een seea eenfachet Jeheemnis: Eena sitt bloß mett dem Hoat rejchtijch; daut Wesentlijche kaun daut Uag nijch seehne."
"Daut Wesentlijche kaun daut Uag nijch seehne," wadahold de tjliena Prinz, soo daut hee daut uck behoole wudd.
"Dee Tiet, woohne du mett diene Roos toojebrocht hast, haft diene Roos soo wijchtijch jemoakt."
"Dee Tiet, dee etj mett miene Roos toojebrocht hab--" säd de tjliena Prinz, soo daut hee daut uck behoole wudd.
"De Mensche habe de Woahrheit vejäte," säd de Foss. "Oba du doarfst daut nijch vejäte. Du best emma veauntwuatlijch fe daut, waut du tohm jemoakt hast. Du best veauntwuatlijch fe diene Roos..."
"Etj sie veauntwuatlijch fe miene Roos," wadahold de tjliena Prinz, soo daut hee daut uck nijch vejäte wudd.
"Goodmorjess," säd de Prinz.
"Goodmorjess," säd de Schaultmaun bie de Bohn.
"Waut deist du hiea?" fruag de tjliena Prinz.
"Etj sortea de Reisende enn Dusendpacks," säd de Bohnschaultmaun. "Etj veschetjch dee Ziej mett disse Reisende: maunjchmol rajsch, maunjchmol lintjsch."
Dann donnad een seea dacha Ielzuch derjch, daut dem Schaultmaun siene Boohd bebbad.
"Dee habe daut oba seea ielijch," säd de tjliena Prinz. "Waut beschetjche dee?"
"Daut weet nijch eenmol de Lokomotievkutscha,"säd de Schaultmaun.
Dann donnad een seea dacha Ielzuch enn de enjäjenjesatte Rejchtung.
"Kohme dee aul tridj?" fruag dee tjliena Prinz.
"Daut send nijch deeselwje," säd de Schaultmaun. "Dee watjzle sijch auf."
"Weare see nijch toofräd, woa see weare?" fruag de tjliena Prinz.
"Tjeena ess jemols toofräd, woa hee ess," säd de Schaultmaun.
Dann heade see den Donna von eenem dredden dachen Ielzuch.
"Foahre disse de easchte Reisende hinjeraun?" fruag de tjliena Prinz.
"Dee foahre nuscht nijch hinjeraun," säd de Schaultmaun. "Dee schlope doabenne, enn wann see nijch schlope, dann hoojohne see. Bloß de Tjinja dretjche äahre Näse jäjen de Fenstarute." "Bloß de Tjinja weete, waut see seatjche," säd de tjliena Prinz. "See vebrinje äahre Tiet mett eene Koddapopp, enn dee woat ahn seea wijchtijch; enn wann eena ahn dee wajch nehme well, dann hiele see..."
"Dee send jletjchlijch," säd dee Schaultmaun.
"Goodmorjess," säd de tjliena Prinz.
"Goodmorjess," säd de Jeschaftsmaun.
Dit wea een Jeschaftsmaun, woohna Pelle vekofft, dee entdatjcht worde weare om den Darscht too stelle. Eena bruckt bloß eene Pelle de Wäatj schlucke, enn dann haud eena tjeen Janka irjendwaut too drintje.
"Woaromm vetjafst du dee?" fruag dee tjliena Prinz.
"Wiels dee seea väl Tiet spoare," säd de Jeschaftsmaun. "Experte habe Räatjnariee oppjestalt. Mett disse Pelle spoast du dree-efeftijch Minute jieda Wäatj."
"Enn waut dooh etj mett dee dree-efeftijch Minute?"
"Irjendwaut waut du wellst..."
"Waut mie aunbelangt," säd de tjliena Prinz too sijch selwst, "Wann etj dree-efeftijch Minute Tiet haud mett dee too doohne auls etj well, wudd etj, wann mie daut soo pausst, noh eenem Borm mett freschet Wota gohne."
Daut wea nu aul de achta Dach, daut etj mien Onjletjch enne Wieste jehaut haud, enn etj de Jeschijcht von dem Jeschaftsmaun aunjeheat haud, enn etj de latzte Drepp von mien Wota drunk. "Ach," säd etj toom tjlienen Prinz, "diene Erinnerunge send seea leeftolijch; oba etj hab daut noch nijch foadijch jebrocht mien Loftschepp trajchttoomoake; etj hab nuscht meea too drintjche; enn etj wudd uck seea jletjlijch senne, wann etj soo auls mie daut pausst, noh eenem Borm mett freschet Wota gohne kunn."
"Mien Frind, dee Foss--" säd de tjliena Prinz too mie.
"Mien leewet Tjeadeltje, disse Sach haft mett dem Foss nuscht meea too doohne!"
"Woaromm nijch?"
"Wiels etj woa fuats vedarschte..."
Hee vestund mienen Jedankegang nijch, enn hee auntwuad mie:
"Daut es je goot eenen Frind jehaut too habe, sogoa wann eena dijcht aum stoawe ess. Etj, toom Biespell, sie seea frooh eenen Foss auls Frind jehaut too habe..."
"Dee vesteiht nuscht von disse Jefoah," säd etj too mie selwst. "Hee ess niemols hungrijch ooda darschtijch jewast. Een bätje Sonneschien reatjt ahm too..."
Oba hee tjitjcht mie eendrajchtijch aun, enn auntwuad opp mien Jedanke:
"Mie darscht uck. Well'we eenen Borm seatjche gohne..."
Etj muak eene Jedohnte von Meedijchtjeit. Daut ess eene Dommheit eenen Borm too seatjche, dem Toofall äwalohte, enne Wille Hundat von eene Wieste. Oba wie fonge doch aun too gohne.
Aus wie atlijche Stund em Stellen jeklofft haude, word daut diesta, enn de Stearns kaume rut. De Darscht haud mie een bät Feeba enjedräwe, enn etj betracht de Stearns soo auls enn eenen Droom. De latzte Wead vom tjlienen Prinz dreide mie nu em Jedajchtnis romm:
"Dann darscht die uck?" foddad etj.
Hee gauf mie doaropp tjeene Auntwuat. Hee säd bloß too mie:
"Wota kunn uck goot fe daut Hoat senne..."
Etj vestund disse Auntwuat nijch, oba etj säd nuscht. Etj wisst seea goot, daut eena ahm nijch mett tooväl Froage kohme durf.
Hee wea meed. Hee sad sijch dohl. Etj sad mie biesied ahm han. Dann wea hee een Stootstje stell, enn dann säd hee:
"Dee Stearns send scheen, wiels daut eene Bloom jeft, dee nijch too seehne jeit.
Etj auntwuad, "Joh, daut ess soo." Enn ohne waut wiedret too saje, tjitjcht etj äwa dee Saundridjess, dee ver ons em Mohndschien lage.
"De Wieste ess scheen," meend de tjliena Prinz noch doatoo.
Enn daut wea soo. Mie haft de Wieste aul emma jefolle. Eena sat sijch opp eene Saunddiehn enne Wieste han, enn sitt nuscht, enn heat nuscht. Enn doch hohmat enn blentjat irjendwaut derjch de Stellniss...
"Waut de Wieste scheen moakt," säd de tjliena Prinz, "ess daut see irjendwoa eenen Borm vestatjcht..."
Etj wea erstaunt äwe een platzlijches Vestendnis von de jeheemnisvolle Strohlung vom Saund. Auls etj noch een tjliena Jung wea, wohnd etj en eenem oolen Hus enn eene Saj vetald ons, daut een Schautz doa begroft wea. Joh, joh, tjeena wisst woa eena den fung, vleijcht haud uck noch tjeena jetjitjcht. Oba de Schautz beteewad daut Hus. Mien Tus vestuak een Jeheemnis deep enn sienem Hoat...
"Joh," säd etj too dem tjlienen Prinz. "Daut Hus, de Stearns, dee Wieste--waut ahn äahre Scheenheit jeft, ess nijch too seehne!"
"Daut freit mie," säd hee, "daut du enn mien Foss junt eenijch send."
Auls de tjliena Prinz enschleep, nauhm etj ahm enn miene Oarms enn sad wada loos. Etj wea beweajcht enn erjräpe. Daut kaum mie soo väa, auls wann etj eenen seea broschen Schautz druag. Daut kaum mie sogoa väa, auls wann daut nuscht nijch broscheret oppe Ead gauf. Em Mohndschien besach etj mie siene Stearn, siene jeschlohtne Uage, sien Hoahlocke, dee em Wind zettade, enn etj säd too mie selwst: "Waut etj hiea seeh ess nuscht buta eene Schal. Daut Wijchtijchste ess nijch too seehne..."
Auls sijch siene Leppe een bät opmuake mett dem Messtrue von eenem leijchten Schmusta, säd etj wada too mie selwst: "Waut mie aun dissem tjlienen Prinz soo deep bewäajcht ess siene true Oat too eene Bloom--daut Bild von eene Roos, daut derjch sien gaunzet Wesend schient soo auls de Flaum von eene Laump wann hee schlapt..." Enn etj feeld, daut hee noch broscha wea. Etj feehld daut Bedarfnis ahm too schitze, aus wann hee eene Flaum wea enn Jefoah von een Puff Wind utjeblost too woare..."
Auls etj soo wiedajintjch, fung etj biem Morjeroot den Borm.
"De Mensche," säd de tjliena Prinz, "satte loos oppem Ielzuch, oba see weete nijch, waut see seatjche. Dann ranne se romm enn woare oppjereajcht, enn dreie sijch enne Rund..."
Enn dann säd he noch:
"Daut ess dee Trubbel nijch weat..."
Den Borm, aun dem wie aunjekohme weare, wea nijch soo auls de aundre Borms enne Sahara. Dee Borms enne Sahara send bloß Lajcha em Saund jegroft. Dissa wea meea soo auls een Borm enn eenem Darp. Oba daut gauf hiea tjeen Darp, enn etj docht aul, etj dreemd...
"Daut ess sondaboa," säd etj toom tjlienen Prinz. "Aules ess reed toom Jebruck: de Reemschiew, de Ama, de Strang..."
Hee lachd, foot den Strang aun, enn sad dee Reemschiew enn Bewäajung. De Reemschiew stähnd soo auls een oola Wadahohn, dem de Wind aul lang vejäte haud.
"Hee lachd, foot den Strang aun, enn sad dee Reemschiew enn Bewäajung."
"Heascht du?" säd de tjliena Prinz. "Wie habe den Borm oppjewatjcht, enn nu sinjt dee..."
Etj wull nijch, daut hee sijch mett dem Strang aufmoarache sull.
"Loht mie daut doohne," säd etj. "Daut ess fe die too schwoa."
Etj hoof den Ama langsom bett aun den Raund vom Borm and stalld den doahan--jletjlijch, soo meed auls etj uck wea, äwa miene Leistung. Daut Leed vonne Reemschiew wea noch enn miene Uahre, enn etj kunn daut Sonnelijcht em stellen Wota, daut sijch lieseltjess bewäajd, seehne.
"Mie darscht noh dit Wota," säd de tjliena Prinz. "Jeff mie een bät doavon too drintjche...."
Enn etj vestund, waut hee jesocht haud.
Etj hoof den Ama bett siene Leppe. Hee drunk, de Uage too. Daut wea soo seet auls een Latjabätje aum huagen Helljedach. Daut Wota wea aundasch aus jeweehnlijche Noahrung. De Seetijchtjeit kaum vom unjre Stearns heleie, von dem Leed vonne Reemschiew, enn dee Aunstrejung von miene Oarms. Daut deed dem Hoat goot soo auls een Jeschentj. Auls etj een tjliena Jung wea, weare de Lijchta aum Wiehnachtsboom, dee Musitj vonne scheenste Leeda loht de Nacht, enn de Leeftolijchtjeit von frindlijche Jesejchta aulatoop den Glaunz von dee Jeschentja, dee etj tjreajch.
"De Mensche, woa du wohnst," säd de tjliena Prinz, "tratjche fiefdusend Roose em selwjen Goade--oba see finje nijch, waut see seatjche."
"See finje daut nijch," auntwuad etj ahm.
"Enn doch kunne see, waut see seatjche, enn eene eenzelne Roos, ooda enn een bätje Wota finje."
"Joh, daut ess soo," gauf etj too.
Enn de tjliena Prinz säd noch hinjeraun:
"Oba de Uage send blind. Eena mott mett dem Hoat tjitjche..."
Etj haud daut Wota jedrunke. Etj odemd leijchta. Biem Sonneoppgang ess dee Saund dee Kollea von Honijch. Enn de Honijch Kollea muak mie uck jletjchlijch. Woaromm, oba, tjreajch etj dissen Senn von Trurijchtjeit?
"Du mottst dien Vespräatje hoole," säd de tjliena Prinz, lieseltjes, auls hee sijch wada bie mie hansad.
"Woohn Vespräatje?"
"Du weetst--een Muhlkorf fe mien Schop...Etj sie veauntwuatlijch fe disse Bloom..."
Etj nauhm de easchte Teatjnunge ut'e Fupp. De tjliena Prinz betjitjcht sijch dee enn lachd auls hee säd:
"Diene Opebrotbeem--dee sitt'et noh Komstheefta."
"Oh!"
Etj wea soo stolt opp miene Opebrotbeem!
"Dien Foss--siene Uahre sitt'et een bät soo aus Heahna; enn see send too lang."
Enn dann lacht hee wada.
"Du best nijch fair, tjliena Prinz," säd etj. "Etj vestoh nuscht nijch too mohle, buta Warjschlange von bute enn Warjschlange von benne."
"Oh, daut ess goot jenuag," säd hee, "Tjinja vestohne."
Enn donn mohld etj mett de Bliefada eenen Muhlkorf. Auls etj ahm daut Blaut gauf, wea mien Hoat entwei.
"Du hast Plohns, von dee etj nuscht nijch weet," säd etj.
Oba hee gauf mie tjeene Autwuat. Aunstaut säd hee too mie:
"Du weetst--mien Dohlfaule oppe Ead nopp...morje ess daut een Joah tridj.."
Dann, noh eenem Stootje, säd hee:
"Etj kaum hiea dijchtbie rauf."
Dann word hee root em Jesejcht.
Enn donn, ohne too vestohne woaromm, haud etj wada daut eajenoatje Jefeel von Trua. Eene Froag foll mie oba noch bie:
"Aulso wea daut tjeen Toofaul, daut aun dem morje auls etj die daut easchte Mol troff--eene Wäatj tridj--schlentjaschd du soo romm, gaunz auleen, dusend Miel auf von irjendeene bewohnde Jäjend? Du weascht unjawäajess noh de Städ wua du jelaund weascht?"
De tjliena Prinz word wada root em Jesejcht. Hee beauntwuad nienijch Froage--oba wann eena root woat, bediet daut nijch "Joh"?
"Ach," säd etj too ahm, "Mie grult een bätje--"
Oba hee unjabruak mie.
"Nu mottst du oabeide. Du mottst tridj noh dienem Motooah gohne. Etj woa hiea opp die wachte. Komm morje zeowends tridj..."
Oba etj wea nijch vesejchat. Etj docht aun den Foss. Wann eena sijch tohm moake lat, kaun'et senne, daut eena een bät hiele mott.
Dijcht bie dem Borm wea eene oole toopjekuakste Steenawaund. Auls etj aum näajchsten Owend von miene Oabeit tridjkaum, sach etj mienen tjlienen Prinz von een Enjstje auf oppe disse Waund sette; hee leet siene Feet raufbummle. Enn etj head ahm saje:
"Aulso kaunst du die daut nijch dentjche. Dit ess nijch kratjcht dee Städ."
Eene aundre Stemm mott ahm habe Auntwuat jejäwt, wiels hee too dee säd:
"Joh, joh! Dit ess de rejchtja Dach, oba dit ess nijch de Städ."
Etj jintj wiede noh de Waund opptoo. Etj sach enn head de Tiet äwa tjeenen. De tjliena Prinz säd oba wada:
"--Kratjcht. Du woascht seehne, woa miene Spua aunfangt, em Saund. Du hast nuscht too doohne buta fe mie doa too wachte. Etj woa doa zeowends senne."
Etj wea mau twintijch Meeta vonn'e Waund, enn etj sach nuscht nijch.
Noh een Stootstje säd de Prinz wada:
"Du hast goodet Jeft? Best du sejcha, daut etj nijch too lang woa liede brucke?"
Etj bleef stohne enn mien Hoat trock toop, oba etj vestund noch emma nijch.
"Nu goh wajch," säd de tjliena Prinz. "Etj well von disse Waund rauf krupe."
Etj leet miene Uage faule bett unje aune Waund--enn dann sprung etj enne Loft. Doa ver mie, enn Rejchtung vom tjlienen Prinz, wea eene von de jäle Schlange, dee mau dartijch Sekund bruckt om dien Läwe too Enj too brinje. Sogoa donn auls etj enne Fupp mien Revolva socht sprung etj eenen Schrett tridjaun. Oba, wäjen mien Jereisch, leet de Schlang sijch leijcht äwa dem Saund schlitjche soo auls de latzte Stritz von eenem Sprinjborm, enn ohne sijch too spoode, veschwung see, mett een tjlätajet Jereisch manke Steehna.
Etj kaum aune Waund aun kratjcht too Tiet om mien tjlienet Mauntje enne Oarms too nehme; sien Jesejcht wea soo witt auls Schnee.
"Waut haft dit too bediede?" foddad etj. "Woaromm rädst du mett Schlange?"
Etj haud dee goldne Binj, dee hee emma druach, loosjebunge. Etj haud siene Schlope feijcht jemoakt, enn haud ahm Wota too drintjche jejäwt. Enn nu woagd etj nijch, ahm noch meea Froage too stalle. Hee tjitjcht mie seea earnsthauft aun, enn läd siene Oarms om mien Hauls. Etj feehld sien Hoat bullre soo auls daut Hoat von eenem stoawenden Voagel, von eene Flint aunjeschohte...
"Daut freit mie, daut du utjefunge hast, waut mett dem Motooah loos wea,"säd hee. Nu kaunst du wada no Hus foahre--"
Enn dann, trurijch--
"Daut ess väl wieda...daut ess väl schwanda..."
Mie word daut kloa: hiea späld sijch waut Butajeweehneljet auf. Etj hild ahm dijcht enn miene Oarms, auls wann hee een tjlienet Tjind wea enn dennoch kaum mie daut soo väa auls wann hee koppveropp noh eenem Aufgrund rosd, enn etj kunn nuscht nijch doohne omm ahm doavon auftoohoole...
Sien Bletjch wea seea earnst, soo auls wann eena wiet auf vebiestat wea.
"Etj hab dien Schop. Enn etj hab dem Schop sien Kauste. Enn etj hab den Muhlkorf..."
Enn he frinteld mie trurijch aun.
Etj wacht een langet Stoot. Etj kunn seehne, daut hee langsom too sijch kaum.
"Leewet tjlienet Mauntje," säd etj too ahm, "du hast Angst..."
Hee haud Angst, ohne Twiewel. Oba hee lachd lieseltjess.
"Etj woa vondoag zeowends väl jratere Angst habe..."
Aulwada wea etj stiew von eene Tjill; mie ohnd, doa wea waut, woohnt nijch meea goottoomoake wea. Enn etj wisst, enn kunn den Jedanke nijch uthoole, sien Lache niemols meea too heare. Fe mie wea sien Lacha soo auls een Sprinjborm von freschet Wota enne Wieste.
"Tjlienet Mauntje," säd etj, "etj well die jearn wada lache heare."
Oba hee säd too mie:
"Vondoag de Nacht, ess daut een Joah...Mien Stearn kaun dann kratjcht äwa dee Städ jeseehne woare, woa etj een Joah tridj oppe Ead kaum..."
"Tjlienet Mauntje,"säd etj, "saj mie, dit ess bloß een schlajchta Droom--dee Sach mett de Schlang, enn ons Traffpunkt, enn de Stearn..."
"Nu goh wajch...etj well von disse Waund rauf krupe."
Oba hee jintj nijch opp miene Bedd enn. Aunstaut säd hee too mie:
"Daut Wijchtje ess daut, waut nijch too seehne jeiht..."
"Joh, etj weet..."
Daut ess doamett kratjcht soo auls mett de Bloom. Wann du eene Bloom goot best, de opp eenem Stearn wohnt, ess daut scheen de Nacht den Himmel too betjitjche. Aule Stearns bleaje voll mett Bloohme..."
"Joh, etj weet..."
"Daut ess krajcht soo auls daut mett dem Wota ess. Wäjne Reemschiew, enn dem Strang, waut du mie too drintjche gaufst wea soo auls Musitj. Du weetst je noch--woo goot daut schmatjcht."
"Joh, etj weet..."
"Enn de Nacht woascht du noh de Stearns tjitjche. Woa etj wohn ess aules soo tjlien, daut etj die nijch wiese kaun, woa mien Stearn too finje ess. Enn soo ess daut dann uck bäta. Mien Stearn woat fe die bloß eena vonn'e Stearns senne. Enn doawäjen woat die daut goot gohne aule Stearns aum Himmel too beseehne... Daut woare aula diene Frind senne. Enn butadem woa etj die een Jeschentj moake..."
Hee lacht wada.
"Ach, tjliena Prinz, leewa tjliena Prinz! Mie jeiht daut soo goot, die lache heare!"
"Daut ess mien Jeschentj. Bloß daut. Daut woat soo senne auls donn auls wie daut Wota drunke..."
"Waut welst du doamett saje?"
"Aule Mensche habe de Stearns," gauf hee mie too Aunwuat, "oba daut ess nijch dautselwje fe aule Mensche. Fe eenje, dee Waundrasch send, send de Stearns Wajchwiesasch. Fe aundre send de Stearns bloß tjliene Lijchta aum Himmel. Fe aundre, soo auls fe de Jeleahde, send see Probleeme. Fe mien Jeschaftsmaun weare see een Ritjdoom. Oba aul dee Stearns send stell. Du--enn bloß du--woarscht de Stearns habe soo aus tjeen aundra, dee haft..."
"Waut welst du doamett saje?"
"Opp eenem von de Stearns woa etj wohne. Opp eenem von dee woa etj lache. Enn doawäjen woat daut senne auls wann aule Stearns lache, wann du de Nacht nohm Himmel tjitjchst...Du--bloß du--woarscht Stearns habe, dee lache tjenne!"
Enn dann lacht hee wada.
"Enn wann diene Trua jetreest woat (de Tiet heelt aule Trua) woarscht du toofräd senne, daut du mie jetjant hast. Du woarscht emma mien Frind bliewe. Du woarscht mett mie lache welle. Enn du woarscht maunjchmol dien Fensta opmoake, soo, fe daut Plesea...Enn diene Frind woare mett rajcht äwarauscht senne die too seehne wann du den Himmel betjitjchst! Dann woarscht du too ahn saje, `Joh, de Stearns moake mie emma lache!' Enn see woare dentjche, du best dwautsch. Daut woat een schlemma Schowanack senne, den etj die jespält hab..."
Enn hee lacht aulwada.
"Daut woat soo senne auls wann, aunstaut Stearns, etj die een grootet Schoof Tjlinjasch jejäwt haud enn de vestunde too lache...."
Enn hee lacht aulwada. Dann word hee haustijch earnst:
"Vondoag zeowends--du weetst...komm nijch."
"Etj woa die nijch velohte," säd etj.
"Mie woat'et seehne, auls wann etj liede dooh. Mie woat'et een bät soo seehne auls wann etj stoaw. Soo ess daut. Komm nijch, omm daut too seehne. Daut ess de Trubbel nijch weat..." "Etj woa die nijch velohte."
Oba hee muak sijch Sorje.
"Etj woa die saje--daut ess uck wäjen dee Schlang. Dee doaf die nijch biete. Schlange--daut send beesoatje Tiere. Disse woat die bloß ut Spoß biete. .."
"Etj woa die nijch velohte."
Oba een Jedanke kaum ahm, omm ahm to vesejchre:
"Daut ess soo, daut see biem tweeden Mol biete tjeen Jeft habe."
De Nacht sach etj nijch, woo hee sijch oppen Wajch muak. Hee veleet mie, ohne een Jelud too moake. Auls etj ahm endlijch enjeholt haud, jintjch hee mett stoatjche enn entschlohtne Schräd. Hee säd bloß to mie:
"Ach! Doa best du..."
Enn hee nauhm miene Haund. Oba hee sorjd sijch noch emma.
"Daut wea nijch rajcht von die too kohme. Du woarscht liede motte. Mie woat'et seehne, auls wann etj doot sie, oba daut woat nijch soo senne..."
Etj säd nuscht nijch.
"Du vesteihst....daut ess too wiet. Etj kaun dissen Tjarpa nijch mett mie droage. Dee ess too schwoa."
Etj säd nuscht nijch.
"Oba daut woat soo senne, soo auls eene oole velohtne Schal. Daut jefft nuscht nijch trujet wäjen oole Schale..."
Etj säd nuscht nijch.
Hee wea een bät entmootijcht. Oba hee sad noch eenmol aun:
"Weetst du, daut woat seea scheen senne. Etj woa uck de Stearns betjitjche. Aule Stearns woare Borms senne mett rostaje Reemschiewe. Aule Stearns woare freschet Wota utjeete fe mie toom drintjche..."
Etj säd nuscht nijch.
"Daut woat lostijch senne! Du woarscht fiefhundat Miljoone tjliene Tjlinjasch habe, enn etj woa fiefhundat Miljoone Sprinjborms mett freschet Wota habe..."
Enn hee säd uck nuscht nijch meea wiels hee hield...
"Hiea ess'et. Loht mie auleen wieda gohne."
Dann sad hee sijch dohl, wiels hee Angst haud. Dann säd hee wieda:
"Weetst du--miene Bloom...Etj sie veauntwuatlijch fe ahr. Enn see ess soo schwack! See ess soo onschuldijch! See haft veea Stachle, dee ahr nuscht nijch halpe, om sijch jäjen de Welt too wehre..."
Etj sad mie uck dohl, wiels etj eenfach nijch lenja stohne kunn.
"Na doa sitst--daut ess aules..."
Hee schluahd noch een bätje; dann stund hee opp. Hee nauhm een Schrett. Etj kunn mie nijch beweaje.
Doa wea nuscht buta een Lijchtblitz dijcht bie sien Footjelentj. Hee reahd sijch eenen Uagenbletjch äwahaupt nijch. Hee säd tjeen Mucks. Hee foll soo lieseltjess omm auls een Boom, wann dee ommfellt. Wäjnem Saund wea doa nuscht nijch too heare, nuscht nijch.
"Hee foll soo lieseltjess auls een Boom. Daut gauf nijch eenmol een Jereisch..."
Enn nu send aul sass Joah vegohne...
Etj hab disse Jeschijcht noch niemols nijch vetalt. Dee Komrohde, dee mie troffe auls etj tridjkaum, weare seea toofräd mie läwendijch too seehne. Etj wea trurijch, oba etj säd too ahn: "Etj sie meed."
Nu ess miene Trua een bätje jetreest. Oba noch nijch gaunz. Oba etj weet, daut hee tridj noh sien Plauneet reisd, wiels etj sienen Tjarpa zemorjess biem Schemma woare nijch fung. Daut wea goanijch soohn schwoara Tjarpa...Enn de Nacht head mie daut seea scheen de Stearns tootoohorjche. Daut head sijch noh fiefhundat Miljoone tjliene Tjlinjasch...
Oba doa ess waut Butajeweeneljet...Auls etj den Muhlkorf fe den tjlienen Prinz mohld, haud etj den Ladareeme doatoo vejäte. Hee woat den niemols nijch aun sien Schop binje tjenne. Enn nu wunda etj mie eegol emmawajch: waut pesseat doa opp sien Plauneet? Vleijcht haft daut Schop dee Bloom oppjefräte...?
Too eensje Tiede säd etj too mie selwst: "Sejcha nijch, oba nä! De tjliena Prinz statjcht siene Bloom jieda Nacht unja de Glausskugel, enn hee pausst seea opp sien Schop opp..." Dann sie etj frooh. Enn daut Lache von aule Stearns ess seea seet.
Oba een aundatmol saj etj too mie selwst: "Too eene Tiet, ooda eene aundre, ess eena schlopmetzijch enn daut reatjcht too! Aun eenem Owend haft hee von dee Glausskugel vejäte, ooda de Schop send utjetjnäpe, ohne een Jereisch too moake enne Nacht..." Enn dann woare ut dee Tjlinjasch Trohne..."
Hiea ess daut groote Jeheemnis. Fe junt, dee jie den tjlienen Prinz uck goot send, enn uck fe mie, kaun nuscht nijch em Weltaul dautselwje senne wann nijch irjendwoa, wie weete nijch woa, een Schop, woohnt wie niemols jeseehne habe--joh ooda nä?--eene Roos oppjefräte haft...
Tjitjcht junt den Himmel aun. Froagt junt: Ess'et joh ooda nä? Haft daut Schop dee Bloom oppjefräte? Enn dann woa jie seehne, woo aules sijch veendat haft...
Enn tjeen Erwossena woat niemols nijch vestohe, daut dit eene Sach von soohne groote Wijchtijchtjeit ess!
Dit ess fe mie, de scheenste enn de trurijchste Laundschauft enne Welt. Daut ess dautselwje auls oppe väaje Sied, oba etj hab daut noch eenmol jemohlt, daut jie daut nijch soo schwind vejäte selle. Dit ess de Städ, woa de tjliena Prinz oppe Ead erschiend, enn veschwung.
Betjitjcht junt dee sorjfeltijch, doamet jie dee uck tjanne woare, wann jie mol noh de afkrikaunsche Wieste foahre woare. Enn wann jie disse Städ finje, dann ielt bitte nijch fuats wieda. Wacht een Stootstje, kratjcht unja dem Stearn. Dann, wann een tjlienet Tjeadeltje oppduckt, daut foaken lacht, daut goldnet Hoah haft, enn daut tjeene Froage beauntwuate deit, woa jie weete, wea hee ess. Wann dit passeare sull, dann treest mie bitte. Sajcht mie, daut hee tridjjekohme ess.