Woo de Mensch opp'en Hund kaum - von Jack Thiessen

"Wann etj Die enn eene Wäatj noch trüe kaun, woa etj Die vetalle, woo de Mensch opp'en Hund jekohme ess," säd een frindelja, ellera Eskimo mie ver dartig Joah huach em Nuade. "Wie weete soont," meend'a noch hinjeraun.

Etj haud daut drock, enn miene Tiet wea knaup bemäte, oba dee ellerachtja Iglavuk wißt waut; hee wull mie dochwoll oppe Proow stalle, soo kaum mie daut weens väa. Hiea huach emm Nuade, worde aundre Seide oppjelajcht, so väl haud etj uck aul bejräpe.

Miene Nieschiea word dann doch jrata aus miene Drockijchtjeit, enn soo endad etj mien Flugplohn, enn fong aun doa em läjeren Jedriew too läwe.

Wie, daut heet Iglavuk enn etj, haude eene Wäatj lohta em jewaultjen Kazan Rie aum Friedach nohmeddach, Enj August, goot Fesch jefonge, measchtens Saiblinje, woone de Witte emm Siede char nanne. Wie fieahde doarophan opp onse Oat Fieaowent: de Tjarpa wea meed, oba de Jeist wull rüt. De Tjinja enn de Frülied schlappde onse Arnt, soo omm'e dreehundat Pund Fesch noh Hüs, enn weare ütjelohte.

Iglavuk stetjt sijch de Piep aun, enn etj too Jesallschoft uck. Wie haude dree von siene Hunj, groote Witjsasch, mett enne Lomm, enn de bleewe bie ons sette, enn freide sich, soo's bloß Hunj mett Uage, Jesejcht enn Zoagel sich freie tjenne.

Donn fong Iglavuk aun, soo's ditt: "Üt die kunn eena opplatzt noch eenen bruckboaren Mensch moake. Dankscheen fe Dien Kohme. Enn wiels Dü sogoa vonne Sproak vom Jeist waut vesteihst, woa etj Die mol vetalle, soo's vesproake, woo de Hund too ons Mensche kaum, wiels hiea enn onse Jäjend fong bekauntlich de Jeschijcht aun.

"Soo lang tridj aus tweemol een Mensch sien Jedajchtnis, enn haulf soo lang aus siene Phantasie, gauf daut schwoare, jo, earnste Tiede. De Halft von onse Mensche, wann nijch meea, worde donn verretjcht, derjchan, ketüschne, derjchenaunda ooda wohnsennijch. Daut word soo schlemm, daut de Oolasch sijch büte vesaumelde, enn mett dem Grooten Jeist rede. Daut heet eajentlich rejchtja, daut see den Jratsten von Bowe mol too Wuat kohme leete. Enn aus see aulatoop bennalijch soo wiet weare, enn sijch schmock ladijch jemoakt haude fe den himmlischen Jäaja, dee woona sich hinjret Nuadlijcht opphelt, en sijch opp sienen Jeist derjch daut Hoat, daut Bloot aulso, enn derjche Lunge, den Odem aulso, enn siene Seel, daut rejchtje Läwe aulso, reed jemoakt haude, donn kaum Hee enn brocht Auntwuat.

"Enn waut deed'a? Hee leet ons vestohne: enn tien Doag tjrie jie Jesallschoft von mie, enn dann ess jüne Eensomtjeit enn de Wohnsenn opp emma vebie."

"Wie wachte, enn wie wachte, haude Wilw omm ons, haude Ranntiere hiea, enn Hose, enn Fass, enn Seehunj, enn Iesboare, enn Schneeüle, enn Boatjheena, oba aules wild enn framd enn tjeen Frindschauft mett ons Mensche. Waut, soo docht wie, haud Hee mett ons väa? Opp waut verre Biefaul wudd'a kohme? Daut eensje waut wie wißte, ess daut wie ons opp ahm velohte kunne, wiels Hee tjeen Witta ütem Siede wea, dee väl schmeichelt enn schmüstat, oba derjche Koddre veloage ess.

"Enn dann, nohm tienden Dach, säd ons gaunz groota Eppaschte, oba doch eena von ons, mett eenmol: 'Nü woat waut woare, wiels vondoag send tiendüsend Joah omm, enn too Enj.'

Donn kaume mett eemol, platzlijch de Wilw von aulewäje ütem gaunzen Nuade noh ons Voltj enn sade sijch bie ons han, enn weare nijch meea bietsch; joh, see jäjade mett ons, schleepe bie ons, enn freide sijch mett ons, enn vetalde sijch mett ons opp ähre Oat. See leete de Tung rüthenje, see beschneppade onse Henj enn onse Jesejchta, enn see freide sijch mett ons, enn noch väl dolla aus wie, von hinje bett von väare, vonne Tung bett'em Zoagel.

"Opp eemol, enn eenem Dach worde onse Mensche oppe Städ aula jesund," vetalld Iglavuk wieda, "enn weetst uck woaromm? Wann Dü noch nijch doarhinja jekohme best, woa etj Die daut saje: De leewa Gott haud dem Wolf toom Hund jemoakt, enn eene Seel jejäwt, de bäta enn reina ess aus de menschlijche Seel."

Wie schmeatjte onse Piepe ladig, enn jinje Owenkost äte. Nohm Äte jinj wie noch eemol rüt, ons den Sonneunjagang jemeinsaum mett'e Hunj too betjitje, joh too bewundre. Mett eenmol dreid sijch Iglavuk noh mie omm, enn säd: "Nü weetst woarom Dü kohme musst. Morje kaust wieda reise. Aude!"

Biem Flughowe, den näjchsten Morje, stund Iglavuk aul reed, frintlijch aus een Topp junge Mies; hee haud een Klotje mett eenen tjlienen Hund jebrocht, dem hee mie toom Aufscheed schonk. Onse Hunj, Bobbat, Tjieltje, Mieka, Reeschtje enn Ljuba staume aula vom Nuade, enn habe de reine Seel von doa. Jie tjenne ahn froage.


© 2007 Jack Thiessen