Aun fleajende Schattels jleewd ons Nohba Jasch Niefeld von dee Tiet aun, auls hee sijch befried, enn siene Fru enne Tjäatj hanenwada seea doll word. Soo vetald hee, oba etj wisst nijch 'mol, waut hee doamett saje wull.
Daut sull sijch mett'e Tiet haustijch endre. Eena woat mett de Joahre aulnoch aulahaund perseenlijch enn, oba waut sijch hiea medden enne Prärie, soo eenjefäah dree Kilomeeta von dee Städ, woa sijch Foss enn Hunj ooda uck Wilw Goode Nacht saje, enn ruhm twee Kilomeeta von dee Städ, woa de Welt dann uck mett Pankuake toojehonge ess, eeajistre aufspäld, haft mie den Odem dann doch soo veschloage, daut etj eascht nu mett dem Flautre oppjeheat hab, enn dit too Papiea brinje kaun.
De Sonn lijcht hiea em Winta oppem Buck enn een bätje oppe Sied, enn zield mett eenem Uag, wann äwahaupt, äwrem Horizont. Measchtens lijcht see eenfach enn schlapt. Latzt haud see verr twee Stund toom latzten Mol mett een meedet Uag jeplintjat, enn wea dann enjeschlope.
Bie ons schleep aules, enn sogoa Obraum, de Kohta, dee molscha Oohmtje mett de schwoate Unjabetjze, schnoatjcht oppem Jenjelstoohl. De Hunj sowesoo.
Donn mett eenmol head wie eascht een fienet Somme, auls wann irjendwoa eene Fru Väasenjarin späle wull, enn dann langsom een Jereisch auls wann ruhm sass Draschmaschiene soo een bät toofräd ladijch rannde, enn donn word daut hiea platzlijch soo dach auls em Juli too Meddach, enn de gaunze Welt läwd opp. De Hunj stunde de Hoah too Boaj, oba see funge tjeene Stemm omm daut onjewahnde Jereisch bute too beschriewe, enn soo nauhme see sijch Tiet omm sijch omtoostalle, enn eene niee Melodie auntoostemme.
Dach, donn dacha. Enn meist soo dach auls wann gaunz Jrienthol mett eenmol waut vestohne haud, enn ahn aulatoop een Lijcht toojlitjch oppjintj. Enn dann noch dacha, auls wann uck gaunz Steinbach too eene niee Ertjantnis jekohme wea. Soo dach! Etj wull noch saje: "Hoolt junt, oba hoolt junt bloß faust!" auls daut dann mett eenmol sowiet wea.
Etj haud dann doch noch jenuag Pedaumtje toopjeschropt, enn hohld mien Tweeloopa väa, enn reed, trock mie den Pelz enn de Burrsteewle aun, stelpt mie de Pelzmetz oppet Heeft, enn schweatjcht rut, omm de butajeweenelje Loag too unjaseatje.
Oppem Rose, nu deep unja Schnee soo omme veatijch Meeta siedwast vom Hus, saut een jewaultjet Jeschnees eenjefäah twintijch Meeta em Derjchmäta, enn haulfrund, enn eenjefäah sass Meeta huach; eene onjeheia groote noh beide Siede, aulso noh bowe enn noh unje utjebuhlde runde Schiew, enn wea noch emma dacha auls näjenhundat Wiehnachtsbeem. Enn noch eent: daut Gaunze wea noch witta enn dacha auls de Schnee rundomm. De Pead stunde soo nieschierijch enn soo steil aum Tun auls eene Tjoatjchvoll Mensche wann eene freschjebackte Brut den Gang soo langsom enn soo witt enn mett eenen freschen, grooten, rooden Bloomestruß delenjd jeiht. Enn kratjcht soo auls Mensche, spetzte see de Uahre noh Väare, weppada lieseltjess mett dee Näselajcha, enn weschte sijch sogoa een bät den Tjwiel...soo nie enn onverhofft wea ahn aules. Mie uck. Etj docht miene Fru, dee sesst emma Roht haft, enn sogoa eene Schlorr too Haund nemmt wann'et senne mott, wudd mie unjastette, oba see wea mett Hunj enn Bibel toop too Bad jegohne, enn unjre Datjch jekrope, enn wea soo stell auls eene Minut verrem Jinjsten Jerejcht.
Aulso jintjch etj auleen rut, omm daut aules too unjaseatje. Dee Jestaulte doabenne dreide daut Lijcht dann doch een bätje weinja jrall, enn stalde den Motooah opp Eidel. Nu remood daut gaunze Jestal soo meea auls een afrikaunscha Leiw, wann dee siene Groottjinja em Schaute mol von Rußlaund vetald, enn doabie soo vom benaschten Mensch ut toofräd rochelt.
Gaunz stelltjes schoof sijch mett eenmol eene Däahreluck op, enn dree tjliene Tjeadels, kratjcht soo auls see emma oppem TV tooseehne send, steaje eene tjliene Trapp rauf. Donn hoof etj dann doch mien Tweeloopa enne Hejcht, enn wull noh de mennische Oat frädlijch Ordnung moake, oba dee Jedanke vejintjch mie auls eena von dee Dree noh mie mett eene natte Fuppeletoarn zield, enn mie de Schrootflint "Nevermiss" ut'e Henj kullad.
Aulso waut bleef mie äwrijch? Etj roopt: "Gooden Owend, leewe tjliene Breedatjess! Sied ons Wellkohme!"
Donn kaume see langsom nohda, enn hilde ver mie stell. Dee Eppaschta, uck mau soo groot auls Dertjsess Fraunz mett alf Joah, stund ver mie, enn siene Komrohde stunde lintjsch enn rajsch von ahm een bät wieda tridj.
"Woo, woo, bitte?" sajcht hee.
Etj saj: "Gooden Owend, leewe tjliene Breedatjess! Sied ons Wellkohme!"
"Na seeht mol aun!" sajcht dee, ooda daut Tjeadeltje. "Nu send wie aul dusend Joah ute wille Hundat jekohme, enn habe emma wada vesocht mett junt Mensche, ooda woo jie junt nanne, ons too vetalle, oba tjeena kunn onse Sproak vestohne. Enn donn wea wie soo enttwei, joh sogoa vezoagt, daut wie entweda fuats tridj fluage, ooda ons ve luta Vetwielung, soo auls enn Roswell, too Dood schluage. Enn nu haft ons daut endlijch jejletjcht: hiea woat von dissem ella-achtjen Burrsteewel-Oohm, - doaf etj Brooda saje? - onse Muttasproak jerät. Soo wiet von Tus enn doch soo tusijch! Wea haud daut jedocht?"
Daut Äwaje tjenn jie junt dochwoll selwst dentjche. Enn wann nijch, dann woa etj junt daut dochwoll aules daut neajchste Mol vetalle, joh?